پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا

دیری است که دیوانه آن چشم کبودم


دیری است که دیوانه آن چشم کبودم    سرمستم از این باده‌ی دیرینه که بودم
از روی فروزنده‌ی او پرده فکندم    از کار فروبسته‌ی دل عقده گشادم
بینایی من در رخش از گریه فزون شد    چندانکه مرا کاست، غم عشق فزودم
وقتی در دل را به رخم باز نمودند    کز دیر و حرم رو به در دوست نمودم
تا بر سر بازار غمش پای نهادم    نی هم است و نه اندیشه‌ی سودم
برهانده مرا عشق هم از دین و هم از کفر    آسوده ز آیین مسلمان و یهودم
ای کاش که بر دامن ناز تو نشنید    آن روز که بر باد رود خاک وجودم
صف های ملائک همه در عالم رشکند    تا شد خم ابروی تو محراب سجودم
فارغ شدم از فکر پراکنده فروغی    تا رنگ ز آیینه‌ی دل پاک زدودم


همچنین مشاهده کنید