هفت خوان عشق

سبوکشان که به ظلمات عشق خضر رهند		ز جوی آب بقا هم به چابکی بجهند
جلا و جوهر این بوالعجب گدایان بین		که جلوه‌گاه جلال و جمال پادشهند
برون رو از خود و آنگه درون میکده آی		که خرقه‌ها همه اینجا به رهن باده نهند
کلاه بفکن و بر خاک نه سر نخوت		که مهر و ماه بر این در سران بی‌کلهند
چه چاره ده مه برج شرف به خانه‌ی ماست		که از شعاع و شفق رشگ ماه چاردهند
چه فر بخت بلندی است با مه و خورشید		که پاسبان در این بلند بارگهند
تو شهریار دراین هفتخوان تهمتن باش		که دیو نفس حرون است و راهبان نرهند