غزاله صبا

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا		که این دو فتنه بهم می‌زنند دنیا را
چه شعبده است که در چشمکان آبی تو		نهفته‌اند شب ماهتاب دریا را
تو خود به جامه‌ی خوابی و ساقیان صبوح		به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را
کمند زلف به دوش افکن و به صحرا زن		که چشم مانده به ره آهوان صحرا را
به شهر ما چه غزالان که باده پیمایند		چه جای عشوه، غزالان بادپیما را
فریب عشق به دعوی اشگ و آه مخور		که درد و داغ بود عاشقان شیدا را
هنوز زین همه نقاش ماه و اختر نیست		شبیه سازتر از اشگ من ثریا را
اشاره‌ی غزل خواجه با غزاله‌ی تست		«صبا به لطف بگو، آن غزال رعنا را»
به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب		جز این قدر که فراموش می‌کند ما را