ناله‌ی ناکامی

بروای ترک که ترک تو ستمگر کردم		حیف از آن عمر که در پای تو من سرکردم
عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران		ساده‌دل من که قسم‌های تو باور کردم
به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود		زانهمه ناله که من پیش تو کافر کردم
تو شدی همسر اغیار و من از یار و دیار		گشتم آواره و ترک سر و همسر کردم
زیر سر بالش دیباست ترا کی دانی		که من از خار و خس بادیه بستر کردم
در و دیوار به حال دل من زار گریست		هر کجا ناله‌ی ناکامی خود سر کردم
درغمت داغ پدر دیدم و چون در یتیم		اشکریزان هوس دامن مادر کردم
اشک از آویزه‌ی گوش تو حکایت می‌کرد		پنداز این گوش پذیرفتم از آن درکردم
پس از این گوش فلک نشنود افغان کسی		که من این گوش ز فریاد و فغان کر کردم
ای بسا شب به امیدی که زنی حلقه به در		دیده را حلقه صفت دوخته بر در کردم
شهریارا به جفا کرد چو خاکم پامال		آن‌که من خاک رهش را به سر افسر کردم