اگزوتروپی دائمی

شيوع اگزوتروپى به‌ويژه در کودکان کمتر از ازوتروپى است. بروز آن با افزايش سن زياد مى‌شود. اگزوفروى و اگزوتروپى نيز به‌طور شايع به‌صورت اتوزوم غالب به ارث مى‌رسند. اگزوتروپى مى‌تواند در ديد دور و نزديک برابر باشند (Basic)، در ديد دور بيش از ديد نزديک باشد (واگرائى بيش از حد) يا در ديد نزديک بيشتر از دور باشد (بى‌کفايتى همگرائى).

اگزوتروپى متناوب

اگزوتروپى متناوب، بيش از ۵۰% موارد اگزوتروپى را تشکيل مى‌دهد. ممکن است از سال اول زندگى شروع شود و به‌خصوص همه موارد تا ۵ سالگى ظاهر مى‌شود. اغلب بيمارى پيشرونده است. يکى از علائم مشخص آن اين است که کودک در نور شديد، يک چشم خود را مى‌بنند. معمولاً براى دور، اگزوتروپى آشکار است ولى در ديد نزديک انحراف وجود ندارد (همگرائى عالي). با هيچ خطاى انکسارى خاص رابطه ندارد. به‌علت پاره‌وقت بودن آن، آمبليوپى رخ نمى‌دهد يا اندک است. درمان طبي، محدود و شامل است بر اصلاح عيب انکساري، درمان آمبليوپي، استفاده از عدسى‌هاى منفى در مواردى که نسبت AC/A بالا است (تا چشم مجبور شود تطابق بيشترى انجام دهد و به کمک همگرائى حاصل، چشم را به داخل بياورد) و ورزش‌هاى تقويت همگرائي. در اکثر موارد جراحى لازم مى‌شود که بستگى به درجه انحراف و طول زمانى از روز که کودک قادر به ترکيب تصاوير مى‌باشد دارد. وقتى انحراف بيشتر در دور است عمل تضعيف رکتوس خارجى دو چشم و وقتى بيشتر در نزديک است عمل تقويت رکتوس داخلى و تضعيف رکتوس خارجى همان چشم، ارجح است. اگر کمى بيش از حد لازم تصحيح کنيم نتايج درازمدت بهتر است.

اگزوتروپى دائمى

شيوع آن کمتر از اگزوتروپى متناوب است. مى‌تواند به‌دنبال نوع متناوب ايجاد شود يا از بدو تولد وجود داشته باشد. به‌خاطر شيوع نوع اينفنتايل آن در بچه‌هائى با نقص عصبي، مشاوره اعصاب اطفال در همه اين موارد لازم است. گاهى در سنين بالاتر به‌دنبال کاهش ديد يک چشم ايجاد مى‌شود لذا از علل آن مى‌توان کاهش ديد چشم را نام برد. حالت اخير مى‌تواند، به‌علت کاهش ديد در يک چشم، همراه دوبينى نباشد. به‌علت تعويض چشم فيکس‌کننده، آمبليوپى نادر است. تقريباً در همه موارد درمان جراحى مى‌باشد. جراحى مشابه نوع متناوب است و پيش‌آگهى آن به حدت بينائى چشم‌ها وابسته است چرا که اگر در يک چشم کاهش ديد وجود داشته باشد، به احتمال زياد چشم مجدداً اگزوتروپيک مى‌شود.