پادشاهی بهرام بهرامیان

چو بنشست بهرام بهرامیان		ببست از پی داد و بخشش میان
به تاجش زبرجد برافشاندند		همی نام کرمان شهش خواندند
چنین گفت کز دادگر یک خدای		خرد بادمان بهره و داد و رای
سرای سپنجی نماند به کس		ترا نیکوی باد فریادرس
به نیکی گراییم و فرمان کنیم		به داد و دهش دل گروگان کنیم
که خوبی و زشتی ز ما یادگار		بماند تو جز تخم نیکی مکار
چو شد پادشاهیش بر چار ماه		برو زار بگریست تخت و کلاه
زمانه برین سان همی بگذرد		پیش مردم آزور بشمرد
می لعل پیش آور ای روزبه		چو شد سال گوینده بر شست و سه
چو بهرام دانست کامدش مرگ		نهنگی کجا بشکرد پیل و کرگ
جهان را به فرزند بسپرد و گفت		که با مهتران آفرین باد جفت
بنوش و بباز و بناز و ببخش		مکن روز بر تاج و بر تخت دخش
چو برگشت بهرام را روز و بخت		به نرسی سپرد آن زمان تاج و تخت
چنین است و این را بی‌اندازه دان		گزاف فلک هر زمان تازه دان
کنون کار نرسی بگویم همی		ز دل زنگ و زنگار شویم همی