بدان جایگه شاه ماهی بماند

بدان جایگه شاه ماهی بماند		پس‌انگه بجنبید و لشکر براند
ازان سبز دریا چو گشتند باز		بیابان گرفتند و راه دراز
چو منزل به منزل به حلوان رسید		یکی مایه‌ور باره و شهر دید
به پیش آمدندش بزرگان شهر		کسی کش ز نام و خرد بود بهر
برفتند با هدیه و با نثار		ز حلوان سران تا در شهریار
سکندر سبک پرسش اندر گرفت		که ایدر چه بینید چیزی شگفت
بدو گفت گوینده کای شهریار		ندانیم چیزی که آید به کار
برین مرز درویشی و رنج هست		کزین بگذری باد ماند به دست
چو گفتار گوینده بشنید شاه		ز حلوان سوی سند شد با سپاه
پذیره شدندش سواران سند		همان جنگ را یاور آمد ز هند
هرانکس که از فور دل خسته بود		به خون ریختن دستها شسته بود
بردند پیلان و هندی درای		خروش آمد و ناله‌ی کرنای
سر سندیان بود بنداه نام		سواری سرافراز با رای و کام
یکی رزمشان کرده شد همگروه		زمین شد ز افگنده بر سان کوه
شب آمد بران دشت سندی نماند		سکندر سپاه از پس‌اندر براند
به دست آمدش پیل هشتاد و پنج		همان تاج زرین و شمشیر و گنج
زن و کودک و پیر مردان به راه		برفتند گریان به نزدیک شاه
که ای شاه بیدار با رای و هوش		مشور این بر و بوم و بر بد مکوش
که فرجام هم روز تو بگذرد		خنک آنک گیتی به بد نسپرد
سکندر بریشان نیاورد مهر		بران خستگان هیچ ننمود چهر
گرفتند زیشان فراوان اسیر		زن و کودک خرد و برنا و پیر
سوی نیمروز آمد از راه بست		همه روی گیتی ز دشمن بشست
وزان جایگه شد به سوی یمن		جهاندار و با نامدار انجمن
چو بشنید شاه یمن با مهان		بیامد بر شهریار جهان
بسی هدیه‌ها کز یمن برگزید		بهاگیر و زیبا چنانچون سزید
ده اشتر ز برد یمن بار کرد		دگر پنج را بار دینار کرد
دگر ده شتر بار کرد از درم		چو باشد درم دل نباشد به غم
دگر سله‌ی زعفران بد هزار		ز دیبا و هرجامه‌ی بی‌شمار
زبرجد یکی جام بودش به گنج		همان در ناسفته هفتاد و پنج
یکی جام دیگر بدش لاژورد		نهاد اندرو شست یاقوت زرد
ز یاقوت سرخ از برش ده نگین		به فرمانبران داد و کرد آفرین
به پیش سراپرده‌ی شهریار		رسیدند با هدیه و با نثار
سکندر بپرسید و بنواختشان		بر تخت نزدیک بنشاختشان
برو آفرین کرد شاه یمن		که پیروزگر باش بر انجمن
به تو شادم ار باشی ایدر دو ماه		برآساید از راه شاه و سپاه
سکندر برو آفرین کرد و گفت		که با تو همیشه خرد باد جفت
به شبگیر شاه یمن بازگشت		ز لشکر جهانی پر آواز گشت