جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

نشانت کی جوید که تو بی‌نشانی


نشانت کی جوید که تو بی‌نشانی    مکانت کی یابد که تو بی‌مکانی
چه صورت کنیمت که صورت نبندی    که کفست صورت به بحر معانی
از آن سوی پرده چه شهری شگرفست    که عالم از آن جاست یک ارمغانی
به نو نو هلالی به نو نو خیالی    رسد تا نماند حقیقت نهانی
گدارو مباش و مزن هر دری را    که هر چیز را که بجویی تو آنی
دلا خیمه خود بر این آسمان زن    مگو که نتانم بلی می‌توانی
مددهای جانت همه ز آسمانست    از آن سو رسیدی همان سوی روانی
گمان‌های ناخوش برد بر تو دل‌ها    نداند که تو حاضر هر گمانی
به چه عذر آید چه روپوش دارد    که تو نانبشته غرض را بخوانی
خنک آن زمانی که ساقی تو باشی    بریزی تو بر ما قدح‌های جانی
ز سر گیرد این دل عروج منازل    ز سر گیرد این تن مزاج جوانی
خنک آن زمانی که هر پاره ما    به رقص اندرآید که ربی سقانی
گرانی نماند در آن جا و غیری    که گیرد سر مست از می گرانی
به گفت اندرآیند اجزای خامش    چنان که تو ناطق در آن خیره مانی
چه‌ها می‌کند مادر نفس کلی    که تا بی‌لسانی بیابد لسانی
ایا نفس کلی به هر دم کیاست    کیت می‌فرستد به رسم نهانی
مگو عقل کلی که آن عقل کل را    به هر دم کسی می‌کند مستعانی
که آن عقل کلی شود عقل کلی    گر آبی نیاید ز بحر عیانی


همچنین مشاهده کنید