آرام باش فرزندم!

در اصل برای درمان پرخاشگری یا خشونت کودکان دو چیز مهم است: یکی این که پدر و مادر و مربیان کودک باید شرایطی را برای او فراهم کنند که از پرخاشهای او بکاهند. کودک باید بتواند از نیازهای حرکتی خود لذّت ببرد، مثلاً اجازه داشته باشد بدود یا از درخت بالا برود یا فضایی در اختیار او قرار گیرد که در آنجا بدون ملاحظه دیگران بتواند هر وقت و هر چه می‌خواهد بازی کند، بنابراین فضایی در اختیار کودک قرار دهید که در آنجا کاملاً احساس آزادی کند و اجازه داشته باشد به دلخواه خود رفتار کند. دیگر این که شرایط محیطی باید طوری برای کودک تغییر کند که او بتواند بیاموزد و فعالیتهای مثبت خود را انجام دهد. بیشتر وقت‌ها، ریشه‌ مشکلات یک کودک در کودکستان، در حوزه خانه و خانواده اوست، کودک مشاجرات خانوادگی را همه جا با خود می‌برد و در یک موقعیت نامناسب با رفتار ناهنجار تخلیه می‌کند.‌به کودکانی که مشکل برقراری ارتباط دارند باید بیشتر در کسب اعتماد به نفس کمک کرد. یعنی باید به آنها انگیزه داد، علاقه آنها را بیدار نگه داشت و با هر تلاشی که می‌کنند به وضوح از آنها حمایت کرد. کودکان باید همیشه فرصت کافی برای بازی داشته باشند و مربی باید از علاقه آنها حمایت کند تا به این ترتیب انگیزه‌ای برای کارهای تمرکزی کسب کند.مربی در نظر کودکان یک کودکستان نقطه‌ اتکای آنهاست. کودکان بیش از آن که به دوستانشان نگاه کنند، به رفتار مربی توجه دارند. از نظر آنها مربی فردی قدرتمند و مراقب بچه‌هاست.

منبع : پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش