۱۳ فوریه ـ آیا همه رویدادهای روز به دست مردم می رسد تا برای آیندگان تجربه شود؟

از فواید خواندن تاریخ مرور کردن روزنگارها (محل ثبت روزانه رویدادها) است از هر قبیل؛ بیان و عمل، تا به مرور زمان از یاد نروند بررسی و حقیقت یابی شوند مورد قضاوت قرار گیرند و از آنها پندگیری شود و این، روزنامه نگار است که باید در همان روز وقوع، این رویدادها را با نهایت دقت و امانتداری جمع آوری کند و به دست «ثبت» دهد که اگر او کامل و دقیق نباشد (که در دهه های اخیر نبوده است) نسلهای بعدی محکومند که بی خبر بمانند و اشتباهات گذشته را تکرار بکنند. رویدادی که امروز می توان آن را به آسانی نوشیدن آب به دست ثبت داد، فردا و فرداهای دور تنها با مشقت و صرف وقت و هزینه می شود آن را از لابلای یادداشت های اداری، خصوصی و ... به دست آورد، نوسازی کرد (به صورت متاع رسانه ای درآورد) و این بار به عنوان یادآوری و هشدار ارائه کرد. چرا در دهه های اخیر ثبت همه رویدادها به همان صورتی که اتفاق می افتند دشوار است؟ زیرا که هر مقام دارای مشاور تبلیغاتی (روابط عمومی که گاهی یک خبرگزاری بین المللی است) شده است، که رویدادها را برحسب منافع و مصالح «مقام» تحریف و مطرح می سازد و یا این که در دهان او می گذارد تا بیان دارد، یعنی نطق مقامات را هم همین ها (نطق نگاران) تهیه می کنند که اصطلاحا «مصنوعی» است. چرا با این همه ابزار ارتباطی و اطلاع رسانی، مردم امروز از حقایق بی اطلاع می مانند و به همین صورت آیندگان؟ زیرا که واقعیت ها و همه رویداد ها به آنان داده نمی شود. رسانه ها پر از خبر و مطلب است ولی همه اش تشریفات، اطلاعیه و اعلامیه، آمار نادقیق مصلحتی و شرح دید و بازدید های رسمی و .... در سابق در وطن خودمان، هر ماه میزان پول در گردش و متوسط بهای کالا با تحلیل و تفسیر انتشار می یافت؛ در پایان هر سال جزئیات درآمد حاصل از نفت اعلام می شد، هر هفته شمار پرونده های وارده و مختومه شده دادگستری و نوع آنها به نظر مردم می رسید، جزئیات بودجه و دخل و خرجها با تفسی و تحلیل منتشر می شد و در کتابخانه ها در دسترس بود، همه انتصابات و نقل و انتقالهای اداری و تغییرات شرکتهای غیر دولتی و مسافرت های خارجی مقامات به طور روزانه به چاپ می رسید و .... با وجود این، همین فیلترها هم نمی توانند مانع رویدادهای مشهود شوند که یادآوری آنها به مناسبت روز وقوع، جالب ؛ تامل برانگیز و پند آموز است از جمله دو رویدادی که در زیر می آید:
امروز درست یک سال از روزی می گذرد که ولادیمیر پوتین رئیس کشور روسیه کار جلب «رای» برای تجدید انتخاب خود را با بیان این حقیقت آغاز کرد که مردم عادی از انحلال شوروی طرفی نبستند و سودی نبردند و برنده این تراژدی، در هر جمهوری ، گروهی کم و نخبگان بودند و .... وی انحلال شوروی را یک اشتباه تاریخی بزرگ خواند. در طول یک سال گذشته (پس از تجدید انتخاب) دیدیم که نتوانست و یا نخواست کاری برای رفع آن اشتباه صورت دهد و آن انحلال با اختراع «انقلابهای نارنجی» عمیقتر شد که می رود غیر قابل برگشت شود.
امروز همچنین درست ۵۰ سال از دو روزی می گذرد که شهر«درسدن» آلمان با ۱۱۸۳ بمب افکن انگلیسی و امریکایی ویران و جمعا ۴۵ هزار تن کشته و۹۰ هزار نفر دیگر مجروح شدند. در این بمباران در آخرین روزهای جنگ جهانی دوم، بر این شهر بی دفاع، بمب های آتشزا فرو ریخته شد که گرمایی معادل ششصد درجه ایجاد و تیر های آهن ساختمانها را ذوب می کنند. ۴ سال پیش از این بمباران (در همین روز)، هیتلر سرمست از پیروزی تصرف لهستان، فرانسه و ... به کمک ایتالیا به شمال آفریقا نیرو فرستاده بود و چندی بعد هم شوروی را مورد حمله قرار داده بود و با این زیاده طلبی ها، آلمان را به صورتی درآورده بود که چند توپ ضد هوایی برای دفاع از «درسدن» نداشت. با مداخلات آلمان نوین در لشکرکشی های ناتو، به نظر می رسد که سران فعلی آلمان وقت مروری بر رویدادهای تاریخی و مشاهده روزنگارها را در ستون ویژه مطبوعات ندارند تا بدانند که همه انسانها بمانند درسدنی ها قابل نابود شدن و سوختن هستند.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز