چه کنیم که فرزندانمان یکدیگر را دوست داشته باشند؟

همه والدین امیدوارند كه فرزندانشان به یكدیگر عشق ورزیده و احترام بگذارند، یا حداقل از آنها انتظار دارند كه همبازی خوبی برای یكدیگر باشند و رفاقت و سازگاری داشته باشند. با وجود این، سروصداها و برخوردهای بین فرزندان تنشهای زیادی در خانه ایجاد می‌كند و پدرو مادر را درمانده می‌سازد.
اما چه كنیم تا فرزندانمان یكدیگر را دوست بدارند، همان قدر كه ما دوستشان داریم؟ و چگونه می‌توان كمی صلح و آرامش به فضای خانه هدیه كرد ؟
● نكات مهمی درباره روابط بین خواهرها و برادرها وجود دارد، ازجمله :
▪ هریك از فرزندان به طور طبیعی به خواهر یا برادر خود عشق می‌ورزند. آنها می‌خواهند كه دوست بدارند و دوست داشته شوند.
▪ همه فرزندان نیازمند توجه و آغوش گرم والدین خود هستند. توجه مستقیم و اندیشیدن به نیازها و خواسته‌های آنان و در دسترس بودن والدین از مهمترین نیازهای كودكان به شمار می‌آیند.
▪ زمانی كه والدین به نیازهای مهم كودكان توجه نكنند، آنها به آسیب دیدگی روحی دچار می‌شوند كه به صورت ناامیدی و بی‌اعتنایی بروز می‌كند.
▪ در بیشتر موارد، فرزندان، احساسات خود را پنهان می‌كنند ؛ زیرا كسی در اطراف و نزدیكی آنان وجود ندارد تا شنونده گفته‌های آنان باشد و از احساسات نهفته آنها با خبر شود.
▪ زمانی كه والدین به فرزند دیگر توجه می‌كنند یا اینكه با دوست خود به گفتگو مشغولند، احساسات كودك آسیب دیده تحریك می‌شود. او بیش از پیش نسبت به توجه والدین احساس نیاز می‌كند، نیازی فوری و اضطراری كه باید به آن پاسخ داد.
▪ كودكی كه نسبت به توجه والدین خود احساس نیاز می‌كند، به طور طبیعی ولی در شرایطی دور از انتظار والدین احساس درونی و نهفته خود را آشكار می‌سازد. احساساتی كه به شكل گریه كردن، خندیدن، بدخلقی، عرق كردن، لرزیدن، دعوا كردن بروز می‌كند و به منظور جلب توجه و رضایت پدرومادر آشكار می‌شود. این رفتارها ادامه می‌یابد تا عملكرد والدین متوقف شود و توجه آنها به سوی فرزندشان معطوف گردد.
▪ شنیدن حرفهای فرزندان بدون قضاوت كردن راه مناسبی است كه به فرزندان كمك می‌كند تا بتوانند فشار روانی موجود را برطرف سازند.
پس از یك گریه طولانی، كودك می‌داند كه جایگاه مطمئنی برای عشق ورزیدن درانتظار اوست وهمه اطرافیان از اضطراب و نگرانی حاصل از فشار روانی ای كه او را آزار می دهد، باخبر شده اند.
▪ مداخله كردن در درگیریهای كودكان ممكن است آسیب دیدگی را بیشتر كند. در این هنگام به فرصت كافی نیاز داریم تا گفته‌های آنان را بشنویم و درفرصتی مناسب احساسات خود را بیان كنیم. توجه به این مطالب به والدین كمك می‌كند تا هنگام در یری فرزندان برخورد مناسبی داشته باشند.
بیشتر كودكان نسبت به فرزند دیگر احساس حسادت و خشم دارند. اما هرگز احساسات كودك به این دو محدود نمی‌شود، اگر چه از نظر پدر ومادر، شاخص ترین احساسات كودك به حساب می‌آیند.
فرزندان ما زمان زیادی را برای بازی كردن و همكاری با یكدیگر صرف می‌كنند، در حالی كه درهمین زمان كه آنها رفتاری دوستانه با یكدیگر دارند، ما مشغول شستن، پختن، نظافت كردن و پرداختن به كارهای روزانه هستیم.