ماگْریت MAGRITTE

رُنه ماگریت (نقاش بلژیکی، ۱۸۹۸ ـ ۱۹۶۷) . یکی از برجسته‌ترین نمایندگان سوررئالیسم در نقاشی، که ابداع‌کنندهٔ ”جناس تصویری“ بود.
او در آکادمی بروکسل آموزش دید. به کشورهای فرانسه، انگلستان، آلمان و هلند سفر کرد. در آثار اولیه‌اش (حدود اوائل دهه ۱۹۲۰)، تحت‌تأثیر فوتوریسم و کوبیسم قرار گرفت. بعداً، دست به انتشار مجله‌هائی چون اِزُفاژ و ماری‌زد؛ و بدین‌گونه، جنبش سوررئالیسم را در بلژیک به راه انداخت (۱۹۲۵). از آن پس، با اثرپذیری از طرز نگرش کی‌ریکو ـ که ”برتری شعر بر نقاشی“ را به او نشان داد ـ شیوهٔ شخصی خود را پدید آورد. سه سالی را در پاریس گذرانید (۱۹۲۷ ـ ۱۹۳۰)؛ و به جمع سوررئالیست‌ها پیوست. سپس، به بروکسل بازگشت، و تا آخر عمر در آن‌جا به‌کار پرداخت. نقاشی ماگریت پس از گذشت چند دهه توانست توجه عموم را جلب کند. با نمایش آثارش در نیویورک (۱۹۶۵)، لندن و پاریس، جایگاه شایسته‌ٔ خود را در تاریخ هنر سدهٔ بیستم به‌دست آورد. سبک ویژهٔ او بر پوسترسازی، هنر تبلیغات، و طراحی گرافیک بسیار اثر گذاشت.
ماگریت انگارهای شاعرانه‌اش را در قالب تصویرهائی عکس مانند عرضه می‌داشت. ولی اسلوب واقع‌نمائی را به قصد بازنمائی جنبهٔ قابل رؤیت چیزها به‌کار نمی‌گرفت، بلکه بدین‌وسیله بر حضور یا عمل رمز‌آمیز و ناشناخته آن‌ها تأکید می‌کرد. از همین‌رو، بر شیوهٔ سورئالیست او نام رئالیسم جادوئی نهادند. در پرده‌هائی چون آدمکش مورد تهدید (۱۹۲۶)، تمامی مشخصات نقاشی‌های بعدی ماگریت را می‌توان بازشناخت: گزارش‌گری بغرنج، القاء چیزهای غیرعادی به مدد چیزهای معمول، تحریف مقیاس‌ها، شگفت‌آفرینی، رازگونگی، و بیگانگی.
اگر چه او به مضمون‌های مختلف می‌پرداخت، شیوه‌اش را تغییر نداد. از همین شیوه در نقاشی دیواری نیز استفاده کرد. از جمله دیگر آثارش: ریاکاری صورخیال (۱۹۲۸ ـ ۱۹۲۹)؛ وضع بشری، شمارهٔ ۱ (۱۹۳۳)؛ کاخ پیرِنه (۱۹۵۹)؛ نمایشگاه نقاشی (۱۹۶۵) است. از این هنرمند آثار Le Therapeute و Le Chemin du در این نمایشگاه به تماشا گذاشته شده است.

منبع : جنبش هنر مدرن