آنچه مهم است

چند سال قبل در مسابقات پارالیمپیك سیاتل، ۹ رقیب معلول جسمی و ذهنی، در خط مسابقه دوی صد متر صف كشیدند. صدای تیر كه بلند شد، همگی شروع به دویدن كردند و همه هم مشتاق بودند كه خود را به خط پایان برسانند و برنده شوند.
همه راه افتادند به جز پسری كه تلوتلو می خورد و هرچه تقلا می كرد برود، می افتاد. سرانجام هم پس از این كه چند بار زمین خورد، به گریه افتاد. ۸ دونده دیگر، صدای او را شنیدند.
قدم هایشان را كند كردند و ایستادند. بعد همگی برگشتند. یكی از آنها كه سندرم داون داشت، خم شد و پسر را بوسید و گفت:
«همین حالا خوب می شی!»
بعد ۹ تایی دست همدیگر را گرفتند و به طرف خط پایان راه افتادند.
همه تماشاچیان در استادیوم از جا بلند شدند و ۱۰ دقیقه كف زدند و هورا كشیدند.

ترجمه: لادن خضری

منبع : روزنامه ایران