ترس از شکست، مانع تفکر

رابطه میان انسان و ترس ، همچون رابطه دو همسایه است که هر دو دیوار به دیوار در کنار هم زندگی می کنند و وجود آنها به یکدیگر گره خورده است و حیات آدمی نیز به وابسته به این ارتباط تنگاتنگ است و در مواردی نیز نزدیکی این دو ممکن است خود به مشکلی تبدیل شود.
گوهر وجودی انسان بسیار ارزشمند است و لذا کوچکترین توهین ها وجود ش را آشفته می کند زیرا می ترسد که جایگاه والای خویش را که در نظام خلقت بالاترین مرتبه است از دست بدهد و حتی کسانی که گوهر درونی خویش را شکسته خورده می پندارند ، سعی می کنند آن را به گونه ای پنهان کنند .شکست در زندگی ، همیشه دغدغه خاطر انسان بوده است به همین علت بسیاری از انسانها ترجیح می دهند کمتر تجربه کنند و حتی ظاهر خود را به گونه ای جلوه دهند تا کمتر احساس شکست بکنند.زیرا در دوران کودکی ، کوچترین اشتباهات ،باران سرزنش ها و تحقیرها را به همراه داشته است ، به همین خاطر در بزرگسالی کمتر به سوی تجربه کردن پیش می روند، اگر انسانها تجربیات جدید کسب نکنند ، بیشتر منتظر خواهند ماند تا کسی به تجربه جدیدی دست یابد تا به دنبال او روانه شوند و این ممکن است جامعه ای را از پیشتاز بودن و متفکر بودن باز دارد. پس بخاطر داشته باشیم اگر با علم و دانش تصمیم گرفته ایم راه جدیدی را برای زندگی کردن یا کار کردن انتخاب کنیم و تمامی مشورت های خود را نیز انجام داده ایم ، نباید از شکست ترس داشته باشیم و اگر دچار شکست نیز شدیم ، بدانیم که به تجربیات جدیدی دست یافته ایم که باعث خواهد شد بار دیگر با تفکر به زندگی خویش بنگریم و به جستجوی راههای جدیدتری بپردازیم و دیگر این شکست نیست بلکه ترس ما از نگاه دیگران است که آن را شکست می پندارند.