جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا
انگزدایی وظیفه کیست؟
یكی از بزرگترین مشكلاتی كه درباره روانپزشكی در كشور داریم، برخورد فرهنگی ما و مردم با مشكلات روانپزشكی است. در واقع برخورد افراد با این بیماریها در كشور ما با برخوردی كه در اروپا و آمریكا میشود، متفاوت است. مردم، مراجعهكردن به روانپزشك یا تحت درمان روانپزشكی بودن را ننگ تلقی كرده یا از آن فرار میكنند. یادم میآید كه حدود ۱۶-۱۵ سال پیش در هنگام انتخابات در شهر تبریز در خیابانها مخالفان یكی از كاندیداها نسخهای را كه من نوشته بودم، علیه این فرد پخش میكردند.
جالب این است كه در آن نسخه فقط دوز پایینی از داروی كلومی پرامین نوشته شده بود كه برای درمان افسردگیها و وسواسها تجویز میشود و در اصل هیچگونه اختلال روانی كه مشكلی در قضاوت ایشان ایجاد كند وجود نداشت اما به هر حال آن قدر تفكر و دید ما نسبت به اختلال روانپزشكی، بد و منفی است كه مخالفان از همین داروی ساده برای تخریب وجهه آن فرد استفاده میكردند. متاسفانه این دیدگاه تاثیرات بدی در جامعه دارد و باید اصلاح شود. در اصل این طرز تفكر مانع از این میشود كه مردم به موقع از خدمات روانپزشكی بهرهمند شده و از آنها استفاده كنند كه همین مساله باعث به تاخیرافتادن درمان میشود. چه در روستاها و چه در شهرها وقتی برای فردی یك مساله روانپزشكی مطرح میشود، مردم در مراجعه به روانپزشك تردید میكنند و این مساله عوارض بسیار بدی را در پی دارد. متاسفانه مردم در این شرایط ترجیح میدهند بیمار را به افرادی كه با كارهای خرافاتی درمان میكنند، ببرند تا اسم مراجعه به روانی روی آنها نیاید. این مساله باعث تلفشدن انرژی، وقت و هزینه آنها میشود و در نهایت بیماریشان هم درمان نمیشود. باید این ترس از بین برود. بیماریهای روانپزشكی هم مثل بیماریهای دیگر هستند و باید درمان شوند. هیچ ننگ و عارضه اجتماعی هم برای فرد ندارند. باید روی این موضوع كار و در جامعه بسترساز شود البته خوشبختانه هرچه پیش میرویم، آشنایی مردم بیشتر و دید آنها بهتر میشود. خوشبختانه از نظر پزشك و دارو و بیمارستان هم امروزه نسبت به گذشته وضع بسیار بهتر شده و مردم باید از این وضعیت استفاده كنند. ترسی از مراجعه و در میان گذاشتن مشكلات خود نداشته باشند تا هرچه سریعتر به یك زندگی شاد و مفید برسند.
منبع : روزنامه سلامت
همچنین مشاهده کنید