مارینی

مارینو مارینی (پیکره‌ساز، نقاش، و چاپگر ایتالیائی، ۱۹۰۱ ـ ۱۹۶۶). یکی از برجسته‌ترین مجسمه‌سازان معاصر به‌شمار می‌آید. به‌خصوص، رویکرد نوین او به سنت‌های پیکره‌سازی کهن شایان توجه است. او در آکادمی هنرهای زیبا (فلورانس)، و نیز در پاریس آموزش دید. نخست، در مقام نقاش و چاپگر به فعالیت پرداخت. ولی سپس به مجسمه‌سازی روی آورد (حدود ۱۹۲۸).
کار تدریس مجسمه‌سازی در مدرسهٔ هنری میلان را آغاز کرد (۱۹۴۰). در دوران جنگ جهانی دوم چند سالی را در سوئیس گذرانید، و بعد به میلان بازگشت. در بی‌ینال ونیز (۱۹۵۲)، برندهٔ جایزهٔ مجسمه‌سازی شهر ونیز شد. علاوه بر مجسمه، نقاشی‌ها و باسمه‌های بسیاری از او به‌جای مانده‌اند.
مارینی، عمدتاً سردیس و تندیس می‌ساخت؛ و اسب و اسب‌سوار موضوع بسیاری از آثارش بودند. در پیکره‌های اسب‌سوار از مجسمه‌های کوچک چینی دوران تانگ، اسب‌های مفرغی مرقس قدیس در ونیز، و از هنر اتروریائی مایه گرفت. ولی در عین‌حال ـ به‌گفته خودش ـ مردم بی‌خانمان میلان که در زمان جنگ از فرط استیصال شهر را سوار بر اسب ترک می‌کردند، مهم‌ترین منبع الهام او بودند. کشش شدید سر و گردن و پاها و دست‌ها در این مجسمه‌ها حالتی فاجعه‌آمیز را القاء می‌کند؛ و گوئی نیروئی بکر و بدوی در آن‌ها نهفته است.
مارینی در پیکره‌های مفرغی به کیفیت‌های بافت سطحی این ماده توجه خاص نشان می‌داد؛ و در مجسمه‌های چوبین گاه به منظور بیان مؤثرتر از رنگ مدد می‌جست. در سردیس‌هائی چون کارلو کارا (۱۹۴۷)، با سطح‌های خشن، شیاردار و چند رنگ، شخصیت ”مدل“ را به‌خوبی مجسم کرده است.
▪ از جمله مجسمه‌هایش:
اسب و سوارکار (۱۹۴۷)؛ رقاص (۱۹۵۴)؛ ترکیب عناصر (۱۹۶۴ ـ ۱۹۶۵) است.

منبع : جنبش هنر مدرن