آیا می‌شود با بچه‌ها مشورت کرد؟

وقتی صحبت از مشورت می‌شود، اولین چیزی كه به نظرمی‌رسد این است كه كسی مشكل‌ یا مساله‌ای دارد و درباره‌ی آن با كسی كه بیشتر می‌داند صحبت می‌كند تا مشكلش حل شود.
مشورت را به معنی صلاح اندیشی و كنكاش درباره‌ی یك موضوع هم می‌دانند و مشاوره به معنی با هم مشورت كردن به كار می‌رود.
بطور كلی مشاوره یا Counselling = Conseling در فرهنگ‌های علوم رفتاری به این ترتیب تعریف شده‌است:
“بحث و بررسی عمیق مشكلاتی كه فرد با آن‌ها مواجه می‌باشد. معمولاً فرد پس از گفتگو درباره‌ی مشكلاتش با مشاور، به كشف راه‌حلی برای مشكلاتش موفق می‌گردد.”
مشكل فرد نیز ممكن است در زمینه‌های مختلف باشد.
حالا برمی‌گردیم به سوال اول كه آیا می‌شود با فرزند هم مشورت كرد.
نكته‌ای‌كه‌ممكن‌است قبل از پاسخ به ذهن برسد این است كه مگر فرزند می‌تواند در مقام مشاور قرارگیرد؟ یا مگر فرزند می‌تواند كمك كند تا مشكل ما حل شود؟
اصلاً ببینم‌مشكل‌یا مساله یعنی‌چه‌و بعددرباره‌ی این پرسش‌ها گفتگو كنیم.
“مشكل یا مساله Problem به هر وضع پیچیده‌ی حقیقی یا ساختگی میگویند كه حل آن مستلزم فعالیت فكری است.”
بنابراین‌حالامیتوانیم به‌این‌پرسش‌كه“آیا میشودبافرزندمشورت‌كرد؟” بهترپاسخ بگوییم.
ما به عنوان والدین معمولاً در برابر مشكلاتی قرار میگیریم كه بطور حقیقی و واقعییا به‌صورت‌ساختگی و بنا به مصلحت میتواند با مشورت با فرزندحل‌شودواین‌مشورت‌ علاوه ‌برحل‌مشكل‌فایده‌هایدیگری نیز در بردارد.
والدین، مربیان و همه‌ی كسانی كه به نوعی با كودك و نوجوان سروكار دارند، برای كار و زندگی و رابطه با كودك یا نوجوان به اموری برمیخورند كه نیاز به تصمیم گیری دارد. طبیعی است كه بزرگ‌ترهااگرنقش‌واهمیت ‌مشورت ‌باكوچك‌ترهاپی‌نبرده‌باشند،‌میتوانند به راحتی‌براحتی تصمیم بگیرند.اما آیاهمیشه ‌این تصمیم‌گیر‌یها بهترین و درست‌ترین تصمیم‌‌هاست؟
وحتی اگر چنین باشد، آیا این حركت اعتماد به نفس و رشد شخصیت فرزند را دچار اختلال نمیكند.یعنی آیا فرزند به جایی نمیرسد كه احساس كند هیچ نقشی در زندگی خود ندارد و دیگران برای او تصمیم میگیرند؟
پس به والدین و بزرگ‌ترها سفارش می‌كنیم مشورت با فرزند را جدی بگیرند و آن را عامل مهمی در رشد شخصیت فرزند بدانند. فقط در مشورت به نكات زیر توجه كنید:
▪ مشورت باید با توجه به سن فرزند و میزان تجربه و اطلاعات او صورت گیرد. یعنی اموری كه مربوط به او نیست و یا او اطلاعات لازم را برای اظهار نظر درباره‌اش ندارد، با او در میان نگذارید.
▪ دراصولی كه به آن باور دارید و نمیتوانید تغییری در عقیده‌ی خود بدهید مشورت نكنید.
▪ خود را آماده‌ی پذیرش نظر فرزندتان بكنید. پس به جای نظرخواهی بطور مطلق، او را در برابر دو امر مساوی قرار دهید تا یكی را انتخاب كند.
مثلاً نپرسید “به نظر تو در تعطیلات چه كار كنیم؟” بلكه دو كار را كه میتوانید در تعطیلات انجام دهید مطرح كنید و از او بخواهید یكی را انتخاب كند.
▪ در مشورت با فرزند به او كمك كنید تا یاد بگیرد جوانب مختلف یك موضوع را بسنجد بعد تصمیم بگیرد.
▪ به فرزند كمك كنید تا درك كند كه نظر مشورتی دادن به منزله‌ی نظر نهایی نیست.

منبع : موسسه مادران امروز