رابطهٔ والدین با کشتی توفان‌زدهٔ فرزندان در نوجوانی

● پرسش
مادران و پدران از چه راه‌هائی خواهند توانست آسیب‌های مرتبط با نوجوانی فرزندان خود را کاهش دهند؛ آیا فقط آگاه بودن از اینکه ”نوجوانی“ چه مشکل‌هائی به همراه دارد. کافی است یا علاوه ‌بر این همدلی، کارهای دیگری هم از دست مادر و پدر برمی‌آید؟
▪ پاسخ
باید گفت که نقش مادران و پدران بسیار اساسی است. ما به‌عنوان مادر و پدر، با وجود مشکل‌هایی که در این سن برای فرزندمان پیش‌آمده که اجتناب‌ناپذیر هستند. می‌توانیم با پذیرش تغییرهای جسمی، روحی، روانی، فیزیکی و هورمونی فرزندان نوجوان و با مطالعهٔ شناخت تنش‌های آنان و یا مشاوره با روان‌شناسان، به آنان کمک کنیم.
علاوه بر آن، با برنامه‌ریزی‌های مناسب و بدون اعمال کنترل بی‌رویه به آنان احترام بگذاریم. آزادی‌های لازم و مطلوب را دربارهٔ آنان به رسیمت بشناسیم و مناسب با رشد آنان، به نوجوانان خود مسئولیت‌های سازنده‌ای محول کنیم.
مطالعه‌های علمی نشان داده است که مادران و پدران و مربیان در صورت مواجهٔ پویا و آگاهانه با این مشکل‌ها، قادر به حل و فصل آنها خواهند بود.
باید بدانیم که بسیاری از کارهای ناشایست نوجوانان، بر اساس مطالعه‌های انجام شده، فقط برای مطرح شدن و جلب توجهی است که از آنان دریغ شده است. ناسازگاری، منفی‌بافی، روحیهٔ تخریب‌گرایی و پرجوش و خروش بودن، از خصلت‌هائی است که بیشتر در پسران نوجوان دیده می‌شود و نقش رفتارهای پدر در بروز این خصلت‌ها بسیار مهم است. اگرچه باید گفت دختران نیز همین تأثیرها را از مادر و پدر خود اکتساب می‌کنند. آنان (نوجوانان) به رفتار پدر توجه دارند؛ وقتی می‌بینند که او به فرض شخصی است زورگو و حکمران که حرفش را به هر قیمتی در خانواده پیش می‌برد، بی‌درنگ در سنین نوجوانی به الگوبرداری می‌‌پردازند. خانواده‌هائی که در آنان ناهماهنگی میان اعضاء آشفتگی، دعوا و مشاجره و نیز سیاست تنبیه و مجازات برقرار است، نوجوانان مشکل‌سازتری دارند تا جائی‌که گاه به‌صورت جرم‌های سنگین‌تر و قانون‌شکنی نیز بروز می‌کند.

دکرت شیرین نوروی / روانشناس بالینی

منبع : مجله شادکامی و موفقیت