آندره تارکوفسکی

آندره تارکوفسکی ۴ آوریل ۱۹۳۲ در ایوانوای روسیه متولد شد. پدرش شاعر برجسته آرسنی تارکوفسکی و مادرش ماریا ایوانووا ویشنیاکووا بود. پیش از نام نویسی در مدرسه فیلم در دو رشته موسیقی و عربی تحصیل می کرد. او زیر نظر میخائیل رم در VGIK، مدرسه سینمایی مسکو، تحصیل کرد. در هنگام تحصیل دو فیلم کوتاه ساخت؛ امروز مرخصی در کار نیست (۱۹۵۹) و فیلم پایان نامه اش، غلتک و ویولن (۱۹۶۰) که در جشنواره نیویورک برنده جایزه ای شد.
تارکوفسکی با ساخت اولین فیلم بلند خود با عنوان «کودکی ایوان» در سال ۱۹۶۲ موفق به دریافت پانزده جایزه بین المللی از جمله شیر طلایی جشنواره بین المللی فیلم و نیز و جایزه بزرگ جشنواره سان فرانسیسکو شد. دید تلخ شاعرانه و ذهنیت بی نظیر او در نخستین فیلم بلندش متجلی است. بعد از این فیلم در سال ۱۹۶۶ «آندره روبلوف» را کارگردانی کرد. «سولاریس» فیلم بعدی این کارگردان است که در سال ۱۹۷۲ ساخته شد.تارکوفسکی «آینه» را در سال ۱۹۷۴ساخت. می توان گفت که مضمون آینه (۱۹۷۵) نیز همین است.
این فیلم جنجالی اتوبیوگرافی تارکوفسکی است که بیشتر بر نوجوانی اش در دوران وحشت استالینی متمرکز است. تارکوفسکی با ساخت استاکر (۱۹۷۹) باز به دنیای داستان های علمی خیالی با شالوده ای از جامعه شناسی و روان شناسی روی آورد. نخستین فیلمی که تارکوفسکی به کلی خارج از اتحاد شوروی ساخت نوستالژیا (۱۹۸۳) بود. تارکوفسکی زمانی که دولت شوروی اجازه ساخت نوستالژیا را به وی نداد، به ایتالیا رفت و پس از پایان فیلمبرداری این فیلم، با گرفتن پناهندگی سیاسی در اروپا ماند و دیگر به کشورش بازنگشت.
تارکوفسکی آخرین فیلمش «ایثار» را در سال ۱۹۸۶ در جزیره گوتلند به مدیریت سوون نیک ویست فیلمبرداری کرد. ایثار به جشنواره کن رفت و جایزه ویژه هیات ناقدان جشنواره را از آن خود کرد. بسیاری از منتقدان تارکوفسکی را پس از «سرگئی آیزنشتاین» مطرح ترین سینماگر سینمای شوروی می شمرند و او را فیلمسازی نخبه گرا می دانند. تارکوفسکی در طول سال های کارگردانی خود ۱۲ فیلم کوتاه و بلند ساخت. او ۲۹ دسامبر ۱۹۸۶ درگذشت و در پاریس به خاک سپرده شد.

منبع : روزنامه کارگزاران