فرزند مستتقل یا هرج و مرج‌طلب؟!

شما عزیزان زمانی که تصمیم می‌گیرید صاحب فرزند شوید در واقع مسئولیت سنگین و بلندمدت تربیت فرزندتان را پذیرفته‌اید. اما تربیت به‌معنای تعلیم دادن و پروراندن است. وقتی فرزند خود را تربیت می‌کنید در واقع با قانونگذاری و اعمال انضباط به او می‌آموزید که چگونه رفتار نماید یعنی به او کمک می‌کنید تا تکلیف خود را بداند که چه‌کاری مجاز است انجام دهد. این کار نه تنها احساس امنیت و آرامش‌خاطر او را افزایش می‌دهد بلکه گام بسیار مهمی در ارتقاء بهداشت روانی کودک محسوب می‌شود: از آنجائی‌که کودک دوست دارد والدینش از او راضی باشند خود را موظف به رعایت قوانین می‌کند.
اکنون به سؤالات شما والدین عزیز پاسخ می‌دهم امیدوارم که راهگشای راهتان باشد.
چه اصولی والدین را در تربیت صحیح کودکان یاری می‌دهد؟
۱) با دید مثبت به مسئله نگاه کنید و هرگز از تحسین کودک غافل نشوید.
۲) توقع خود را کم کرده و پیشرفت‌های کوچک فرزندتان را نیز در نظر بگیرید.
۳) در هر زمان تنها روی یک مشکل تمرکز کنید.
۴) با همسرتان هماهنگ عمل کنید.
۵) در کوتاه‌مدت انتظار پیشرفت زیادی نداشته باشید.
● آیا لازم است یک مسئله ساده را چندین بار به کودک تذکر دهیم؟
بله. زیر آموختنی‌های زیادی وجود دارد که شما دوست دارید. و می‌توانید به فرزندتان بیاموزید. ولی هیچ رفتار و آموزشی با یک بار آموختن به‌طور کامل شکل نمی‌گیرد در ضمن کودک نیز همیشه برای فرا گرفتن آمادگی لازم را ندارد. آموزش نیاز به وقت، حوصله، پشتکار و موقعیت‌شناسی دارد. اگر شما در این کار پشتکار نداشته باشید و زود خسته و بی‌حوصله شوید و از کوره در بروید، به ‌نتیجهٔ مطلوب نخواهید رسید.
● چگونه می‌توان کودکی مستقل تربیت کرد؟
برای اینکه کودکی مستقل و آزاد تربیت شود بایستی از دوران نوزادی فعالیت‌های جسمی و روانی او را محدود نکرد و معنای این حرف این است که نوزاد بتواند هر موقع گرسنه شد. شیر بخورد و نه اینکه ساعت معینی را برای غذا دادن به او تعیین کنید، نباید او را زودتر از موعد مقرر، مجبور به راه رفتن و یا کنترل ادرار نمائید. هرگز نباید او را دعوا کرده و کتک بزنید. نوزاد باید پیوسته احساس کند که او را دوست دارید و از او محافظت می‌کنید.
● آیا وقتی کودک را در انجام هر کاری آزاد بگذاریم او مستقل خواهد شد؟
البته برخی از والدین این‌گونه می‌اندیشند به‌طور مثال اگر فرزندشان شیشه همسایه را بشکند اهمیتی نمی‌دهند یا اینکه معتقد هستند که کودک دو ساله را نباید مجبور به خوابیدن در رأس ساعت معینی نمایند چرا که ممکن است به طبیعت کودک لطمه‌ای وارد شود و ... در صورتی‌که این گروه از والدین سخت در اشتباه هستند زیرا یک کودک دو ساله نمی‌تواند با کلمات نیاز به خوابیدن را بیان کند و هر چه از ساعت خوابش بیشتر بگذرد خسته‌تر و بداخلاق‌تر می‌شود. در این موقع معمولاً مادر عصبانی شده و کودک را در حال گریه به رختخواب می‌برد. پس به خاطر بسپارید که در این موارد باید ساعت خواب تعیین‌ شده باشد و رأس ساعت، کودک را به رختخواب ببرید تا دچار چنین مشکلاتی نشوید. بنابراین باید بین آزادی و هرج‌و‌مرج‌طلبی تفاوتی قائل شوید.

صدیقه غلامی
کارشناس علوم تربیتی

منبع : ماهنامه طمطراق