برگی از تاریخ (۱۴ اسفند)

● آغاز خلافت مروان حمار آخرین خلیفه ستمکار اموی(۱۲۷ق)
مروان بن محمدبن مروان، عامل خلیفه در منطقه ارمنستان پس از شنیدن خبر مرگ یزید و جانشینی برادرش ابراهیم بن ولید با سپاهی منظم و توانمند از ارمنستان به سوی شام عازم گردید. تا قدرت را در دست گرفته و به خلافت امویان استحکام بیشتری بخشد. وی که به دلیری و رزمندگی در میدان مشهور بود و ابهت نام و حرکت او خلیفه وقت را به تزلزل می آورد. شهرهای میان ارمنستان و شام را یکی پس از دیگری گشود و با سپاه سلیمان بن هشام بن عبدالملک که از سوی ابراهیم بن ولید به نبرد او آمده بود در مکانی به نام «عین الجرّ» که میان بعلبک و دمشق در منطقه بقاع واقع است درگیر شد و سپاه خلیفه را وادار به پذیرش شکست و عقب نشینی نمود.
سپس به سوی دمشق تهاجم نمود و از مردم این شهر برای خویش بیعت گرفت. ابراهیم بن ولید که در مقابل عمل انجام شده قرار گرفته بود چاره ای جز تسلیم و پذیرش خلافت مروان نداشت. بدین جهت خود را از خلافت خلع و با مروان حمار بیعت کرد. آغاز خلافت مروان حمار پس از خلع ابراهیم در روز پانزدهم صفر سال ۱۲۷ ق واقع گردید. مروان از سال ۱۲۷ تا سال ۱۳۲ ق در منصب خلافت قرار داشت و به حکومت امویان قدرت و استحکام نسبی بخشید. ولی در برابر جنبش سراسری عباسیان تاب مقاومت نیاورد و سرانجام به دست آنان گشته گردید. با کشته شدن وی خلافت امویان که از سال ۴۱ ق پس از صلح امام حسن مجتبی(ع) آغاز گردیده بود در سال ۱۳۲ ق به پایان نکبت بار خویش رسید و با سرافکندگی و شکست نظامی، سیاسی، اجتماعی و عقیدتی در جامعه اسلامی مواجه گردید.

منبع : عرفان