سیاه زخم (شاربن)

داون و ریر برای اولین بار در سال ۱۸۵۰ این باكتری را بدون رنگ‏آمیزی در خون گوسفندان كه به علت سیاه زخم مرده بودند مشاهده كردند. كخ در سال ۱۸۷۷باكتری را كشت داد و بیماری‌زائی تجربی آنرا مطالعه نمود. پاستور در سال ۱۸۸۱با آزمایش‌های خود در فرانسه نشان داد كه تلقیح واكسن سیاه زخم به گوسفندان و دام‌های دیگر آنها را در برابر ابتلاء به سیاه زخم محافظت می‏كند و این اولین باری بود كه توانستند از واكسن تهیه شده از كشت‌های میكروبی به نحو مؤثری استفاده نمایند.
این باكتری در خون، گوشت، پشم، پوست، مو، ادرار، مدفوع حیوانات مبتلاء به سیاه زخم یافت می‏شود و باعث آلودگی چراگاه‌ها و مزارع می‏شوند. اسپورباسیل شاربن مدتها می‏تواند در محل خشك زنده بماند. بیماری سیاه زخم در درجه اول حیوانات اهلی و وحشی را مبتلاء می‏نماید. تحت شرایط عادی گاو، گوسفند، اسب، شتر، بز، گاومیش، مینك، خوك، آهو، شتر مرغ، فیل و برخی از گوشتخواران و پرندگان در اثر خوردن خار نوك تیز آلوده به اسپور سیاه زخم به این بیماری مبتلاء می‏شوند و در اثر خونریزی از دستگاه گوارش می‏میرند. موش خانگی، ماهی‏ها، حیوانات خونسرد و پرندگان به استثنای گنجشك، جوجه، و كبوتر مقاوم می‏باشند.

منبع : واحد مرکزی خبر