محمدرضا فروتن

محمدرضا فروتن، فارغ‌التحصیل روان‌شناسی بالینی ازدانشگاه آزاد، با آغاز موج جوان‌گرایی در سینمای ایران در نیمه دوم دهه ۱۳۷۹ نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت. او در چند سال اول شروع فعالیتش، پس از آموزش در کلاس‌های آزاد بازیگری زیر نظر حمید سمندریان، در نقش‌های کم اهمیت و درجه دوم و سوم بازی کرد و قابلیت و استعداد زیادی در بازیگری از خود نشان نداد. محمدرضا فروتن در اوایل دهه ۱۳۷۰ به واسطه اکبر اصفهانی، که عکاس فیلم است، به بهرام کاظمی معرفی شد تا نقش کوتاهی در فیلم او با نام هدف (۱۳۷۳) ایفا کند. هدف و چند فیلم بعدی فروتن مثل آخرین بندر (حسن هدایت، ۱۳۷۳)، فاتح (بهرام ری‌پور، ۱۳۷۴)، براده‌های خورشید (۱۳۷۴) و ماه و خورشید (۱۳۷۵)، هر دو از ساخته‌های محمد حسین حقیقی، نام او را مطرح نکردند، اگرچه در کارنامه بازیگری او مرحله‌ای بودند که باید پشت سر می‌گذاشت؛ تا اینکه مسعود کیمیایی با فیلم‌های مرسدس (۱۳۷۶)، فریاد (۱۳۷۷) و اعتراض (۱۳۷۸) او را به مرتبه مطرح‌تری در بازیگری ارتقا داد. کیمیایی در این سه فیلم مثل همه فیلم‌هایش از فروتن نه یک شخصیت با فردیت خود ویژه بلکه یک «تیپ» با خصیصه‌های کلی ساخت و پرداخت. در همین سال‌ها در فیلم‌های دو زن (تهمینه میلانی، ۱۳۷۷)، قرمز (فریدون جیرانی، ۱۳۷۷) و متولد ماه مهر (احمدرضا درویش، ۱۳۷۸) نیز بازی کرد، که برای قرمز جایزه سیمرغ بلورین هفدهمین جشنواره فیلم فجر (۱۳۷۷) را دریافت داشت. حد فاصل ارتقاء فروتن از بازیگری گمنام و درجه دو سه به بازیگری پر مخاطب حضورش در یکی از قسمت‌های مجموعه تلویزیونی سر نخ (با نام تماشاخانه) بود که کیومرث پوراحمد در سال ۱۳۷۶ ساخته بود. قسمت تماشاخانه درست در لحظه‌ای نمایش داده شد که کیمیایی برای انتخاب بازیگر نقش اصلی فیلم مرسدس دنبال بازیگر مناسبی می‌گشت و نیافته بود. فروتن برای ایفای نقش «اسی» مناسب تشخیص داده شد و با ایفای این نقش در فیلم کیمیایی مسیر بازیگری خود را در راه درست‌تری پیمود، که به ایفای نقش‌های مهم‌تری در فیلم‌های زیرپوست شهر (رخشان بنی‌اعتماد، ۱۳۷۹)، شب یلدا (کیومرث پوراحمد،۱۳۸۰) و رقص با رویا (محمود کلاری،۱۳۸۰) منتهی شد.

منبع : ویکی پدیا