چشم ها را باید بست

در شهر تهران علاوه بر آلودگی هوا، آلودگی های بصری هم مردم را اذیت می كند ولی مردم خودشان متوجه نیستند و نمی دانند كه آلودگی های بصری هم می تواند پیش زمینه اختلالات حسی و عاطفی و تصویری آنها باشد.
منظور از آلودگی بصری همان ناهماهنگی تصویری و محیطی اطراف ماست.
در این دوره زمانه كه تبلیغات هم گسترش پیدا كرده تنوع تابلوها و آگهی های تجاری در سطح شهر، مردم را با موجی از ابهامات روبه رو كرده كه می تواند با یك سیستم منضبط و علمی، راهگشای بسیاری از مشكلات شهری باشد و چهره زیبایی مخصوصا به فضای فرهنگی و اصیل شهرها بدهد كه در این بین نقش طراحان محیطی و گرافیست ها بسیار حائز اهمیت است.
در این میان تابلوهای تبلیغاتی در ایجاد این آلودگی نقش بیشتر و موثرتری دارد.
تابلوهای تبلیغانی چند نوعند؛ یكی آنهایی كه در مكان های بزرگ مثل بزرگراه ها نصب می شوند كه عمدتا مستطیلی هستند. دوم آنهایی كه در پیاده روها نصب می شوند كه چون فضای كمتری وجود دارد، قطع شان عمودی است و سوم تابلوهایی كه در راهروها یا آسانسورها و... نصب شده است.
قطع كار در نوع طراحی می تواند اثر داشته باشد؛ مثلا در تابلوهای بزرگ كه به آنها بیل بورد هم می گویند، احتیاج نیست كه حتما رنگ هایی با كنتراست(تضاد) زیاد داشته باشیم.
نكته دیگر این است كه ما در میادین یا پارك ها، تابلوهایی می بینیم كه خیلی حساب شده هم هستند ولی متاسفانه استفاده نادرست از قطع های متفاوت و هم استفاده از داربست هایی نامناسب تر باعث سردرگمی بیننده و ازبین رفتن سلامت بصری آنها می شوند.
نكته بعدی این است كه رساندن پیام در زمان كم، ارزش زیادی دارد. به خاطر همین موضوع، نباید در پوسترها و تابلوهای تبلیغاتی از عناصر تصویری زیادی استفاده كرد؛ مخصوصا در بزرگراه ها و مكان های شلوغ. چون كسی كه سوار ماشین است تا بیاید مفهوم تابلو را در آن شلوغی درك كند، عبور كرده و رفته است.
از این رو می توان گفت تابلوهایی كه عامل اصلی آلودگی بصری به حساب می آیند، با استفاده از تغییرات جزئی در رنگ، طرح و اندازه می تواند به عاملی برای زیبایی پایتخت و ازبین برنده آلودگی های بصری تبدیل شود اما نكته جالب توجه این است كه این تابلوها كه در بیشتر مواقع تبلیغاتی هستند، تنها به منظور معرفی كالا و بی توجه به تاثیر غیرمستقیم بر بیننده نصب می شود.

منبع : همشهری