توانمندسازی پدر و مادر با آموزش

والدین امروز یا بایستی توانمند باشند یا منتظر عواقب عقب افتادن از فرزندانی باشند كه با زبانی متفاوت از زبان والدین خود صحبت می كنند. نیم نگاهی به تحولات آرام در جامعه ارتباطی كه با ظهور مراكزی از جمله: گیم نت ها، كافی نت ها، موبایل فروشی ها، فروشگاه های كامپیوتری و... خود را نشان می دهد، به اولیا و مربیان این هشدار را می دهد كه یا خودتان را با شرایط جدید وفق داده، سریع یاد بگیرید، زبان فرزندان خود را بفهمید، مطابق زمان فرزند تربیت كنید، درباره هدف های تربیتی و جهت های آن به تفاهم برسید، آرمان مشترك تربیتی بین خانه- مدرسه و جامعه پیدا كنید و یا ناخواسته میدان را به نفع سلطه فرهنگی- تربیتی غول های رسانه ای خالی كنید.
میلیون ها پدر و مادر جدید همه ساله عهده دار شغلی می شوند كه از جمله دشوارترین مشاغل دنیاست: صاحب نوزاد شدن، موجود كوچك و به كلی درمانده، قبول مسئولیت كامل در مقابل سلامتی جسمانی و روانی او و تربیت كردن او به گونه ای كه تبدیل به شهروند موثر و مفید گردد. از این كار دشو ارتر چه كاری را سراغ دارید؟ با همه این اوصاف چند نفر از والدین برای تقبل این مسئولیت خطیر آموزش می بینند؟
آموزش خانواده به معنی مداخله های تربیتی با هدف كمك به خانواده ها برای رفع مشكلات كودكان خود می باشد؛ به طور معمول والدین نیاز به یادگیری روش های خاصی از لحاظ رفتاری دارند تا بتوانند در تربیت كودكان خود به گونه ای موثر عمل نمایند. خوب است به جای كلمه آموزش خانواده از كلمه توانمندسازی خانواده ها استفاده كنیم. آموزش فقط از انتقال مهارت ها صحبت می كند، ولی توانمندسازی با شریك قرار دادن والدین در امر تعلیم و تربیت آنها را در تصمیم سازی ها، تصمیم گیری ها، هدف گزینی ها، جهت ها و... مشاركت می دهد و باعث می شود كه والدین خود را همیشه مسئول تربیت فرزندان خود دانسته و مدرسه را فقط یك بال فرض كنند كه با بال خانه فرزندان را به پرواز درمی آورند و باعث اوج گیری، شكوفایی، توسعه انسانی و در نهایت رسیدن به منزلت اصلی انسانی كه خلیفه الله است می شود و اجازه دخالت به مربیان جهت دخالت در فرآیند تربیتی كودك در خانه.
اصل توانمندسازی والدین باعث بهبود مستمر كاركرد خانه، مدرسه و در نهایت جامعه می شود. توانمندسازی با مشاركت فكری والدین و با ایجاد اضطرار و اضطراب ناشی از عملكرد بد خانه و مدرسه شروع می شود كه تبعات آن می تواند افزایش بزهكاری های اجتماعی، طلاق، افزایش اعتیاد، از بین رفتن اعتماد افراد به یكدیگر، گسست خانواده ها، فرار از خانه، بی هویتی فرهنگی فرزندان، ناتوانی در تصمیم گیری، نداشتن مهارت زندگی، بی هدفی و... باشد.
برای دستیابی به تعامل سازنده خانواده و مدرسه، نظام آموزشی نگرش خود را به شریك آموزشی خود یعنی والدین از نگاه سنتی به نگاه پیشرو تغییر داده و با ایجاد بسترهای لازم عملاً والدین را به مسیر جریان تعلیم و تربیت می كشاند.

منبع : روزنامه همشهری