پارسی، دومین زبان کلاسیک و باستانی (در این روز ۱۷ سپتامبر)

زبانشناسان و ادیبان اروپایی در پایان نشست سه روزه خود در شهر برلین كه در نیمه سپتامبر ۱۸۷۲ برگزار شده بود، زبان پارسی را در ردیف زبانهای یونانی، لاتین و سانسكریت، یكی از چهار زبان كلاسیك اعلام كردند. در این اجلاس، زبانهای هند ـ اروپایی مورد بررسی قرار گرفته بود. این نشست، زبان پارسی را از لحاظ كلاسیك بودن، زبان شماره ۲ (پس از زبان یونانی) قرار داد. زبان پارسی از این لحاظ یك قرن از لاتین و ۱۲ قرن از زبان انگلیسی جلوتر است. در همین اجلاس، زبان اوستایی شاخه بدون متكلم زبان پارسی اعلام شد و گفته شد كه ریشه اوستایی از خراسان شرقی (بخش شمالی افغانستان امروز، تاجیكستان و فرارود) بوده و بنابراین، به احتمال زیاد زرتشت در این منطقه به دنیا آمده و از آنجا به آذربایجان رفته است. در تعریف، زبانی را كلاسیك گویند كه اولا باستانی باشد، ثانیا ادبیات غنی داشته باشد و ثالثا در آخرین هزاره عمر خود، تغییراتی اندك كرده باشد. بنابراین، قضاوت بر پایه ادبیات زبان و درصد تغییران آن در هزار سال پیش از زمان به قضاوت نشستن است. هیچ زبانی در طول زمان مصون از تغییر نبوده است ولی هرچه كه این تغییرات كمتر باشد، آن زبان كلاسیك تر است و استحكام بیشتری دارد. زبان ایرانیان و پارسی زبان اینك همان است كه فردوسی و حافظ به آن شعر گفته اند؛ همان واژه ها، عبارات و دستور زبان. در اجلاس برلین، زبانشناسان و ادیبان پذیرفتند كه ادبیات فارسی در قرون وسطی در صدر ادبیات سایر ملل قرار داشته و ایران در آن قرون بیش از هر ملت دیگر شاعر، نویسنده و اندیشمند (حكیم = فیلسوف) به وجود آورده كه سخنان و افكارشان تا ابدیت شنیدنی و پندآموز است.
در نشست های سالهای ۱۹۲۲ و ۱۹۳۶ مقام زبان فارسی (مقام دوم) در میان زبانهای باستانی و كلاسیك هند و اروپایی بار دیگر تایید شد.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز