مسکن اتوموبیلی - RV

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آلمان، انگلستان و آمریکا
محصول : داگلاس ویک، لوسی فیشر و بابی کوئن
کارگردان : بَری ساننفلد
فیلمنامه‌نویس : جف رادکی
فیلمبردار : فرد مورفی
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز نیوتن هوارد
هنرپیشگان : رابین ویلیامز، چریل هاینز، جوانا &#۷۸۲;جوجو&#۷۸۲; لِوِسک، جاش هارچرسن، جف دانیلز، کریستین خپووت، هانتر پریش و تونی هیل
نوع فیلم : رنگی، ۹۸ دقیقه


̎باب مانرو̎ (ویلیامز) پدری پُرکار، همسرش، ̎جیمی̎ (هاینز)، دختر پانزده ساله‌شان، ̎کسی̎ (لِوِسک) و پسر دوازده ساله‌شان، ̎کارل̎ (هاچرسن) مستأصلانه دنبال فرصتی می‌گردند که تعطیلای را با هم بگذرانند. ̎باب̎ پس از آن‌که قول تعطیلاتی خانوادگی در هاوائی را به آنان می‌دهد، بی‌آن‌که آنان را در جریان بگذارد، تغییر عقیده می‌دهد: به‌جای یک هفته در بهشتی گرمسیری، سوار بر یک اتوموبیل/ کاروان، در سفری جاده‌ای به کلرادو می‌روند. در حالی‌که زن و بچه‌ها را به زور سوار کاروان کرده، نقشهٔ باهم بودنِ ̎باب̎ (که در واقع بیشتر کلکی است که کارش را از دست ندهد) تقریباً از همان ابتدا با انواع و اقسام مانع‌ها و دردسرهای ممکن روبه‌رو می‌شود. تلاش‌های ناشیانهٔ ̎باب̎ برای راندن آن اتوموبیل گنده و دست‌وپاگیر با سکوت و نگاه‌های تحقیرآمیز خانوادهٔ آزرده‌خاطرش هم‌راه است. زندگی در کاروان، ربطی به زندگی راحت و آسوده‌شان در لس‌آنجلس ندارد و هر کوشش ̎باب̎ برای دمیدن روحیهٔ تعطیلات به وجود افراد خانواده، کار را خراب‌تر و خطر جدا افتادن آنان از یکدیگر را بیشتر می‌کند. در توقفگاه مخصوص کاروان‌ها، ̎خانوادهٔ مانرو̎ با ̎خانوادهٔ گورنیکی̎ آشنا می‌شود ـ یکی از آن خانواده‌های کاروان‌نشینِ الکی‌خوشِ حرص و جوش‌دهنده. هرچه بیشتر ̎خانوادهٔ مانرو̎ سعی می‌کنند از این خانواده پرهیز کنند، بیشتر توی راه به هم برمی‌خورند. اما حتی در مورد افراد خانواده‌ای که مدام اختلاف نظر و مشاجره دارند، ناملایمات، راه و روش خود را برای متحد کردنشان دارد و هر مشکلی که ̎خانوادهٔ مانرو̎ تجربه می‌کند، به‌طور ناخواسته کمکشان می‌کند تا دوباره به یک خانوادهٔ تمام‌عیار تبدیل شوند.
● مسکن اتوموبیلی ظاهراً می‌خواسته معنائی جدید به یک کمدی رابین ویلیامزی بدهد و دل‌چسبیِ نسبی‌اش نیز، قابل پیش‌بینی بودن و کم بودن صحنه‌های خنده‌دارش را جبران کرده است. ویلیامز که بازی کنترل‌شده‌ای ارائه داده، در این‌جا نیز مثل خانم داتفایر (کریس کولامبوس، ۱۹۹۳)، نقش ̎آقای مانرو̎، یک پدر خانوادهٔ زبروزرنگ را ایفا کرده که نقشه‌چینی‌هایش بیشتر از عشق و علاقهٔ واقعی او به خانواده‌اش سرچشمه می‌گیرد. فیلم، شروع نشده، مثل اتوموبیل/ کاروان خانواده، از نفس می‌افتد ولی با معرفی ̎خانوادهٔ گرونیکی̎ ـ یک خانوادهٔ مسافر دیگر ـ جان می‌گیرد. فیلم به‌جای آن‌که از ̎خانوادهٔ گورنیکی̎، کاریکاتور بسازد، آنان را نقطهٔ مقابل ̎خانوادهٔ مانرو̎ توصیف کرده: آدم‌هائی بی‌ریا، واقع‌گرا و دور از مادی‌گرائی؛ با آن‌که این البته بر میزان خنده‌های فیلم نیفزوده ولی مسکن اتوموبیلی را وارد قلمرو پُراحساس‌تر و پخته‌تری کرده است. به‌جز صحنه‌ای که ویلیامز در یکی از تک‌گوئی‌هایش ادای گنگسترها را درمی‌آورد، این یکی از معدود فیلم‌های او است که روی لوس‌بازی‌هایش تکیه نکرده و در جائی در برابر دانیلز ـ که شخصیتی پُرسروصداتر را ایفا می‌کند ـ حتی خیلی جدّی ظاهر شده است.