معصومیت - INNOCENCE

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : بلژیک و استرالیا
محصول : پل کاکس و مارک پاترسن
کارگردان : کاکس
فیلمنامه‌نویس : کاکس
فیلمبردار : تونی کلارک
آهنگساز(موسیقی متن) : پل گرابووسکی
هنرپیشگان : جولیا بلیک، چارلز تینگول، کریستین وان پلیکم، کنی آرناوتس، تری تاریس و مارتا دوسلدرپ
نوع فیلم : رنگی، ۹۴ دقیقه


̎آندره‌آس̎ (تینگول) و ̎کلر̎ (بلیک) پس از چهارده سال دوری، هم‌چون زوجی جوان، رابطه‌ای پُرشروشور را از سر می‌گیرند. ̎آندره‌آس̎، نوازنده‌ای بیوه است که تصمیم می‌گیرد بار دیگر با عشق بزرگ زندگی‌اش، ̎کلر̎ پیوندی تازه برقرار کند و دیری نگذشته که هر دو پی می‌برند رابطه‌ای که در دوران جوانی داشته‌اند هنوز در دل‌شان زنده است. اما البته این‌بار مسائلی چون بیماری و مرگ و نیز تأثیر رابطه‌شان بر ̎جان̎ (تاریس) ـ مرد زندگی ̎کلر̎ ـ به میان آمده و بر پیچیدگی اوضاع افزوده است.
● کاکس، وقایع‌نگار زندگی‌های توأم با انزوا همیشه به نوعی فکر مرگ را از زبان شخصیت‌هایش بیان می‌کند، و البته این بیان هم‌راه با نوعی تسلیم و رضایت است. سایه‌ای که مرگ روی زندگی می‌اندازد، در فیلم‌هائی مثل آدم‌های تنها و غمگین (۱۹۸۲)، مرد گل‌ها (۱۹۸۳) و موی بافتهٔ طلائی (۱۹۹۰) به دلیل زندگی آدم‌ها در خانه‌هائی است که روح مردگان هنوز در آن نفس می‌کشند و خاطرات همان‌قدر زنده‌اند که حوادث روزمره. حکایت زنانه (۱۹۹۱) وقایع‌نگاری ̎مستندگونهٔ̎ آخرین روزهای زندگی زنی مبتلا به سرطان بود اما یأس‌انگیز نبود و قهرمانش را تا دم آخر سرزنده نشان می‌داد (می‌گویند این فیلم سال‌هاست که در ژاپن روی پرده می‌رود!). این‌که زندگی تا دم مرگ ادامه دارد و ملزومات آن از جمله عشق نیز، در معصومیت به وضوح احساس می‌شود. عشق پُرشور پیرمرد و پیرزن فیلم ـ با بازی‌های جذاب تینگول و بلیک ـ هم جسورانه و صریح است، هم طنزآمیز و هم توأم با تمام ناشی‌گری‌های دوران جوانی. این پیوندی است که پس از سال‌ها دوباره برقرار شده است و از جاذبه‌هایش این‌که طرفین مطمئن نیستند که تا چه حد یک‌دیگر را می‌شناسند یا از دید آن‌یکی چگونه به نظر می‌رسند. تدوین میان تصاویر جوانی (با بازیگران به شدت شبیه) و امروز، حس تداوم و تکرار عشق را موهبتی اجتناب‌ناپذیر نشان می‌دهند. کاکس فیلمش را ساده، واقع‌بین و غم‌انگیز و قدری مذهبی می‌خواهد و معصومیت از بهترین کارهای او است. این کارگردان هلندی‌الاصل ـ که احساس نزدیکی‌اش با ذهنیتِ پرشور ون‌گوگ باعث شد مستندی درخشان به نام ونسان (۱۹۸۷) بسازد ـ از بیست سالگی در استرالیا مستقر شده و به آندری تارکوفسکی و سرگئی پاراجانوف علاقه دارد و آرام آرام برای دنیای خصوصی و آرام خود، شهرتی کسب کرده است. او معتقد است ̎سینما موهبت بزرگ دوران ماست، به شرطی‌که از آن برای بیان زخم‌های پنهان استفاده شود̎. معصومیت ربط چندانی به سینمای دوران ما ندارد، ولی در نمایش این ̎زخم‌های پنهان̎ از تخصص کامل حکایت دارد.