بانو و ولگرد - Lady And The Tramp

سال تولید : ۱۹۵۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : والت دیزنی
کارگردان : هامیلتن لاسک، کلاید جرونیمی و ویلفرد جکسن
فیلمنامه‌نویس : اردمن په‌نر، جو رینالدی، رالف رایت و دان داگریدی، برمبنای رمانی نوشته وارد گرین.
آهنگساز(موسیقی متن) : آلیور والاس.
نوع فیلم : رنگی، ۷۵ دقیقه. نقاشی متحرک.
صدا : پگی لی، باربارا لودی، لاری رابرتس، بیل تامپسن، بیل باکن، لی میلار، استن فره‌برگ، ورنا فلتن و آلن رید.


شهری در نیوانگلند، اوایل قرن بیستم، "دارلینگ" (لی) از شوهرش، "جیم" (میلار)، به‌عنوان هدیه کریسمس یک توله‌سگ ماده می‌گیرد که "بانو" نامیده می‌شود. به‌زودی "بانو" (لودی) بزرگ می‌شود و با دوستانش "جاک" (تامپسن)، سگ شکاری اسکاتلندی و "تراستی" (باکن)، سگ تازی فاقد قوه‌بویائی در محله اعیانی شهر زندگی خشضوشی دارد. این سه سگ آن‌گاه که با سگی از آن سوی شهر، "ولگرد" (رابرتس)، روبه‌رو می‌شوند با او تحقیرآمیز برخورد می‌کنند. پس از چندی، "دارلینگ" و "جیم" صاحب نوزادی می‌شوند. اما آن‌دو ناچار از رفتن به سفری هستند و در غیاب‌شان "عمه‌سارا" (فلتن) به خانه می‌آید تا از بچه‌ نگه‌داری کند. اما "عمه سارا" از "بانو" خوشش نمیآید. "بانو" از خانه خارج می‌وشد و به‌زودی خود رادر مناطق غریبه شهر و تحت تعقیب سگ‌های خشن خیابانی می‌بیند. به‌زودی "ولگرد" او را نجات می‌دهد واین دو به یکدیگر بسیار نزدیک می‌شوند. با این همه، صبح روز بعد "بانو" تصمیم می‌گیرد که برای مراقبت از نوزاد صاحبانش به خانه بازگردد...
٭ نخستین فیلم بلند نقاشی متحرک در کادر سینماسکوپ که سه سال تهیه آن به درازا انجامید و با چهار میلیون دلار هزینه در اکران نخست ۲۵ میلیون دلار فروش کرد (پرفروش‌ترین فیلم سینمای آمریکا در دهه ۱۹۵۰ پس از ده فرمان سسیل ب. دمیل، ۱۹۵۶ و بن هور ویلیام وایلر، ۱۹۵۹). این‌جا، داستان مبنا به اندازه بقیه فیلم‌‌های پرآوازه کمپانی (مثل سفیدبرفی و هفت‌کوتوله، ۱۹۳۷ و پینوکیو، ۱۹۴۰) پرمایه نبود. بنابراین اغلب صحنه‌ها به لطف ترانه‌های عالی پگی‌لی و سانی برک ارتباط می‌یابند و پیش میروند. کادر سینماسکوپ نیز (برخلاف فیلم‌های زنده) بسیار مناسب نقاشی متحرک از آب درآمد؛ از جمله، در صحنه‌ها به شخصیت‌ها امکان حرکت در ارتباط با یکدیگر را بخشید، تا این‌که شخصیت‌ها در صحنه صرفاً حضور پیدا کنند و پس زمینه به جای آن‌ها به حرکت دربیاید. به صحنه‌های بریده بریده شده کمتر و همچنین قطع‌های کمتری نیاز پیدا شد؛ به این ترتیب تماشاگر در فیلم احساس تداوم بیشتری کرد. با این همه، کار "ادبی"ترین فیلم نقاشی متحرک دیزنی نیز به شمار آمد (چرا که داستان امکان شوخی، فانتزی و تخیل اندکی را به دست می‌داد). بعضی نیز انتقاد کردند که در کادر سینما سکوپ سگ‌ها به نظر اسب آبی می‌آیند و صحنه مبارزه ولگرد با موش بر سر نجات نوزاد چندان مناسب کودکان نیست (می‌گفتند این صحنه، یادآور برخورد ری میلاند با خفاش در تعطیلی از دست رفته بیلی وایلدر، ۱۹۴۵ است!).