سواران جهنمی Hell Ride

▪ نویسنده و کارگردان: لری بیشاپ.
▪ موسیقی: دانیله لوپی.
▪ مدیر فیلمبرداری: اسکات کوان.
▪ تدوین: بلک وست، ویلیام یه.
▪ طراح صحنه: تیم گریمز.
▪ بازیگران: لری بشاپ[پیستوله رو]، مایکل مدسن[آقا/The Gent]، دنیس هاپر[ادی زیرو]، اریک بالفور[کومانچی]، وینی جونز[بیلی وینگز]، لیونور وارلا[نادا]، دیوید کاراداین[دولو/ The Deuce]، کانین جی. هاول[اپیوم/افیون]، مایکل بیچ[گودی تو شوز]، جولیا جونز[چروکی کیسام]، فراچسکو کویین[ماچاتی]، آلیسون مک آتی[سوئدی]، دیوید گریکو[دکتر سمنت]، ترزا الکساندریا[کارمن]، کلودیا سالیناس[آنجلینا]، لورا کایوتی[دنی].
▪ ٨٥ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٨ آمریکا
▪ ژانر: اکشن، درام، مهیج.
جنگ میان دو گروه از موتورسواران آغاز شده است. در یک طرف Victor ها-آقا و کومانچی- به رهبری پیستوله رو قرار دارند و در طرف دیگر ٦٦٦ ها به رهبری بیلی وینگز... اما در پس پرده ٦٦٦ ها توسط موتورسواری پا به سن گذاشته به نام دو لو هدایت می شوند.
ریشه دشمنی دو لو با ویکتورها به سه دهه قبل باز می گردد. زمانی یک سرقت به مرگی فجیع منتهی شد و اینک پیستوله رو در صدد گرفتن انتقام مرگ چروکی کیسام زیباروست. تنها کسی که می تواند به او کمک کند موتورسواری سالخورده دیگری به نام ادی زیرو است، اما قانع کردن او نیز کار آسانی نیست...
● چرا باید دید؟
اگر از دوستداران و حتی آشنایان با فیلم های موتورسواری دهه ١٩٦٠ و ٧٠ باشید و شاهکاری چون ایزی رایدر را بشناسید، یقین با نام لری بیشاپ ستاره فیلم های رده ب این گونه برخورد کرده اید. بازیگر کهنه کاری که چند سال قبل با ایفای نقش کلوب داری در بیل را بکش ٢ به مقابل دوربین بازگشت و اینک دومین فیلمش را در حیطه آشنای خود نوشته و کارگردانی کرده است.
البته با حمایت جناب تارانتینو که حامی اغلب پروژه های این چنینی شده اند و خود نیز از سازندگان همین فیلم های درجه ٢ هستند که هنری جز نمایش بد دهنی و خونریزی ندارند.
فیلم که نامش ابتدا پیستوله رو برگرفته شده از فیلم دسپرادو- و قرار بود نقش کومانچی را خود تارانتینو بازی کند، با وجود ادای دین اش به ایزی رایدر در صحنه آغازین [مضافاً به اینکه هاپر با موتورسیکلت واقعی خودش در این یکی هم حضور دارد]، بیشتر به فیلم های ارزان قیمتی چون فرشتگان دوزخ ٦٩(لی مدن) شباهت دارد. می شود آن را دنباله ای بر هفت وحشی هم ارزیابی کرد که به وعده خود در باب "فیلمی لبریز از سکس و خون" عمل می کند.
لری بیشاپ کوشیده تا روایت داستان خود را بر خلاف پیشینیانش به شکلی امروزی و با فلاش بک ها و فلاش فورواردهای متعدد تزئین کرده و جلوه ای مدرن به آن ببخشد. اما این تلاش ها و بهره گیری از بازیگران مشهور نیز نتوانسته آن را فراتر از نمونه های قدیمی ببرد.
فیلمی که به ادعای تهیه کننده اش قرار بوده بهترین فیلم موتورسواری از کار دربیاید در بهترین حالت یک نمونه پر خرج تر و به قولی سکسی تر آنهاست که فقط می تواند علاقمندان قدیمی این گونه به حسرت خوردن و گفتن یادش بخیر وادارد.
به نظر می رسد تارانتینو با تلاش کم نظیری دست به احیای گونه های منقرض شده کم اهمیت و کم خرج سینمای آمریکا و اروپا-نشانگان خرده فرهنگ عامیانه و عوام پسند- زده و به این زودی ها دست از این کار برنخواهد داشت.
شیفتگان کارهای او نیز فقط با دیدن نام او بر پوسترهای فیلم در خرید بلیط یا دی وی دی فیلم درنگ نخواهد کرد. اما آن که داوری می کند در پس کاروان ترازو به دست می آید و در قضاوتش بسیار صریح است! اگر فیلم آخر تارانتیو به نام سلاخ خانه را دیده و پسندیده اید، می توانم سواران جهنمی را در یک کلمه بر ایتان شرح دهم: نمونه ناموفق سینمای پسا سلاخ خانه ای!

امیر عزتی

منبع : موج نو