رای سرگردان Swing Vote

▪ کارگردان: جاشوا مایکل اشترن.
▪ فیلمنامه: جیسون ریچمن، جاشوا مایکل اشترن.
▪ موسیقی: جان دنبی.
▪ مدیر فیلمبرداری: شین هورلبات.
▪ تدوین: جف مک ایوی.
▪ طراح صحنه: استیو اسکالد.
▪ بازیگران: کوین کاستنر[باد جانسنو]، مدلین کارول[مالی جانسون]، دنیس هاپر[دانلد گرینلیف]، نایتان لین[آرت کرامب]، جورج لوپز[جان سویینی]، پائولا پاتون[کیت مدیسون]، کسلی گرامر[رئیس جمهور اندرو بون]، استنلی توچی[مارتین فاکس].
▪ ١٢٠ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٨ آمریکا.
▪ ژانر: کمدی.
باد جانسون نه فقط هیچ انتظاری از زندگی ندارد، بلکه تمامی احساس و علاقه اش را نیز از دست داده است.
او به تنها چیزی که بها می دهد دخترش مالی است که با وی زندگی می کند. تا اینکه در پی حوادثی ناخواسته، مشخص می شود رای باد می تواند در انتخاب رئیس جمهوری بعدی آمریکا تعیین کننده باشد. رهبر حزب دموکرات دانلد گرینلیف و رهبر حزب جمهوری خواه اندرو بودن که رئیس جمهور وقت آمریکاست، همزمان دست به تلاش هایی مضحک و غریب برای جذب باد به طرف خود می کنند.
اما خنده دار از همه قرار گرفتن سرنوشت کشور در دست های فردی بی تفاوت مانند باد است که باعث به هم ریختن اساسی اوضاع می شود...
● چرا باید دید؟
با این فیلم که درست همزمان با انتخابات ریاست جمهوری آمریکا اکران شده، چه باید کرد؟
به تئوری توطئه اعتقاد زیادی ندارم، اما این همزمانی بی دلیل و علت نمی تواند باشد. آن هم در زمانه ای که سیاست های بوش و کسانی که خواستار نشستن بر جایگاه وی برای ٤ سال آتی بودند از جمله برنده اصلی این انتخابات می تواند بر زندگی میلیون ها انسان از جمله اهالی خاورمیانه عموماً و ایرانی ها خصوصاً تاثیری عمیق بگذارد.
و اینکه تنها رای یک آدم معمولی می تواند سرنوشت همه این انسان ها و خودش را تغییر دهد. اگر تاثیر نگاه فرانک کاپرایی و زندگی شگفت انگیزی است را کنار بگذاریم و به رابطه پدر و دختر نگاه کنیم چه؟
پدری بیکار، دلمرده، آبجوخور و یک بازنده دوست داشتنی که دخترش از او مراقبت می کند و ناگهان این آقای هیچ کس زمانی که معلوم می شود رای اش می تواند تعیین کننده سرنوشت انتخابات بعدی باشد، تبدیل به صدای مردم می شود و همه برای تحت تاثیر قرار دادن وی به دست و پا می افتند. خوب، اگر سر و صدایش را در نیاورید-مثل سازندگان فیلم- باید بگویم که فیلم بازسازی یک فیلم نه چندان مشهور اسپانیایی به نام رای مناقشه برانگیز آقای کایو (١٩٨٦) ساخته آنتونیو گومز ریکو است که بر خلاف فیلم فعلی یک درام بود!
متاسفانه آن فیلم را ندیده ام، اما اینکه چگونه جاشوا مایکل اشترن[فیلمنامه نویس امیتی ویل:خانه عروسک و کارگردان Neverwas] موفق به خلق کمدی از یک درام شده، خود موضوعی جالب است. آن هم کمدی متوسطی که به هر حال توانسته ١٦ میلیون دلاری با اتکا به بازیگری از دور خارج شده چون کاستنر از جیب تماشاگران خارج کند.
شکی نیست که رای حتی یک نفر می تواند در تعیین سرنوشت ملتی تاثیرگذار باشد، اما درک انگیزه های آدمی چون باد هنگام مقاومت در برابر پیشنهاد رفاه تا پایان عمر از سوی رقبای انتخاباتی سخت و کمی دور از منطق است، یا عکس العمل های او به سیاست های ضد مهاجران دموکرات ها و سیاست های ضد همجنس خواهان جمهوری خواهان..
البته کارگردان موفق می شود از رهگذر دست انداختن همین سیاست ها لحظاتی کمیک خلق کند و هر دو طرف را زیر آماج تیرهای انتقاد خود بگیرد، و دورویی سیاستمداران را به نمایش بگذارد. اما پایان آرمان گرایانه فیلم همه رشته ها را کمی پنبه می کند.
در کل می شود فیلم را یک آب نبات احساسات در آستانه انتخابات برای بزرگسالان آمریکایی نام داد. فیلمی که خیلی راحت تماشا و بعد راحت تر از آن فراموش می شود و نمی تواند برای کسانی چون ایرانی ها که در یک حکومت دیکتاتوری و در سیستم انتخاباتی فرمایشی باید رای دهند، چندان تشویق کننده و دلگرم کننده باشد!

امیر عزتی

منبع : موج نو