بررسی شیوع آنتی بادی ضد هپاتیت E در بیماران همودیالیزی شهر تبریز در سال ۱۳۸۳

● سابقه و هدف:
ویروس هپاتیت HEV) E ) به عنوان شایع ترین عامل هپاتیت حاد ویروسی (non -A.B or C) شناخته شده است. انتقال این نوع ویروس در کشورهای در حال توسعه بیشتر از طریق مدفوعی- دهانی و توسط آب آشامیدنی آلوده صورت می گیرد. باتوجه به این که بیماران همودیالیزی مزمن، در معرض خطر مواجهه با عفونت های ویروسی می باشند، به همین دلیل امکان انتقال ویروس هپاتیت E در این گروه از بیماران افزایش می یابد. این مطالعه به بررسی سرواپیدمیولوژی عفونت هپاتیت E در بیماران همودیالیزی شهر تبریز می پردازد.
● مواد و روش ها:
این بررسی به صورت مقطعی (Cross-Sectional) بر روی تمام بیماران همودیالیزی مزمن شهر تبریز در شهریور ۱۳۸۳ صورت گرفت. نمونه های خونی بیماران جهت آزمایش آنتی بادی TgG ضد هپاتیت E به روش EIA، جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمونهای t، مربع کای (دقیق فیشر) با قبول مرز معنی داری P<۰.۰۵ انجام شد.
● یافته ها:
از ۳۲۴بیمار، ۱۹۰ نفر مرد و ۱۳۴ نفر زن با میانگین سنی (±انحراف معیار) ۱۵.۱±۵۳.۵ سال بودند. متوسط طول مدت همودیالیز ۳۷.۷ ماه و شیوع کلی سرمی هپاتیت E، (%۹۵CI:%۴.۶-%۱۰.۶)۷۴% محاسبه شد. ۱۵ مورد (۴.۶%) از بیماران HBS Ag+ و ۶۶مورد (۲۰.۴%) HCVAb+ بودند. هیچ ارتباطی معنی داری بین متغیرهای دموگرافیک و عفونتهای ویروسی منتقله از خون با مثبت بودن هپاتیت E وجد نداشت.
● نتیجه گیری و توصیه ها:
در این مطالعه شیوع سرمی بالا مطرح کننده این موضوع است که: تحقیقات بیشتر و وسیع تری در گروه خاص و وبا توجه به عوامل خطر موجود، در سطح کشور لازم است.

منوچهر خوش باطن
محمدرضا زالی
مهناز طارمی
لطیف گچ کار
حسن ارگانی
سیما عابدی آذر
سیدمهدی محمود عربی
طاهره شهنازی
کورش ذوالفقاریان

منبع : پایگاه اطلاعات علمی