ضعیف‌کشی به جای دست و پنجه نرم کردن با مقامات

آدمی حیران و مبهوت می‌ماند. مقام یا مقاماتی، خبر از جاسوسی و ارتباط با بیگانه فردی می‌دهند. پایگاهی ضمن بازتاب دادن اصل خبر، درباره کذب احتمالی این خبر اظهار امیدواری و حتی عذرخواهی مشروط می‌کند اما فرد مورد نظر به جای شکایت از مقام یا مقامات، ضعیف‌کشی می‌کند و مدیرمسئول آن را به دادگاه فرا می‌خواند و به نظر می‌رسد قوه قضائیه نیز در این ضعیف‌کشی مهر صحت زده است.
بعید می‌دانم مقامات زیربط قضائی دفاعیات تفرشی را شنیده باشند؛ اگر شنیده‌اند چرا پای مقامات را به میان نکشیده‌اند؟ این مقامات بالاتر از علی(ع) که نیستند. علی(ع) به راحتی فرا خوانده و به راحتی وارد محکمه می‌شود.
به راستی، چرا شاکی در مقام شکایت، اصحاب قدرت در مقام برخورد، قوه قضائیه در پیگیری و ریشه‌یابی‌ها، به ندرت به ریشه‌ها و عوامل اصلی می‌پردازند؟
آیا منش علی(ع) در چشم‌پوشی و گذشت از خطاهای مردم و سخت گرفتن بر خطاهای کوچک مسئولان و کارگزاران حکومتی نمی‌تواند برای ما عبرت‌آموز باشد؟
از کی ضعیف‌کشی در جامعه اسلامی و انقلابی ما باب شده است؟
علت یا علل این ضعیف‌کشی‌ها و بی‌توجهی به ریشه‌ها و عوامل اصلی کاستی‌ها و نارسایی‌ها به کجا برمی‌گردد؟
به فرافکنی‌ها و اغواها، به قانون، به ترس، یا به مصلحت و یا ...؟! قانون که به اندازه کافی روشن و قاطع و برنده است و اما ترس؛ ترس از چه چیزی؟ از دست دادن مقام خود؟ از مقابله به مثل‌ها؟ از روبه‌رو شدن با اعوان و انصار افراد مرتبط و یا مصلحت‌اندیشی‌های دروغین، جناحی و به امید فضاسازی‌های سیاسی برای دستیابی به پست و مقام یا ثروت و مکنتی؟!
و خدا نکند که ریشه‌های ماجرا به فرافکنی‌ها و فریب‌ها برگردد که سرآغاز ماجرایی غمبار و جانکاه است.
● و اما ماجرای تفرشی!
چه می‌شود که شاکی به ریشه نمی‌پردازد؟ چرا از عوامل اصلی و مقامات زیربط شکایت نمی‌کند؟ آیا نگران رسیدگی نکردن قوه قضائیه است؟ آیا در جرأت خود تردید دارد؟ آیا از پیامدهای این کار نگران است؟ آیا با شکایت از مدیرمسئول پایگاه خبری ـ تحلیلی عدالتخانه، قصد اطلاع‌رسانی نسبت به علل ماجرا و اشاعه بیگناهی خود و کشاندن ماجرا به ریشه‌ها و عوامل اصلی را دارد؟
به هر دلیل که این شکایت شده باشد، بر همگان مشخص شده است که نخست پای مقامات اجرایی به میان کشیده نشده است، دوم آن‌که این آقایان هیچ دفاعی از مدعیات خود و به دنبال آن مدیرمسئول این پایگاه نکرده و حسب قراین موجود، نخواهند کرد و سوم آن‌که به اندازه کافی اطلاع‌رسانی شده است.
توصیه مکرر اینجانب به آقای موسویان این بوده و هست که با رخدادهای پیش‌آمده روش و منش مصالحه را پیش گرفته و اگر دستش نمی‌رسد از عوامل اصلی شکایت کند، ضعیف‌کشی نکرده و از شکایت خود صرف‌نظر کند.
به یقین، این امر به اخلاق و منش و بزرگواری و گذشت نزدیکتر است و کشور ما بیش از هر زمان دیگر به اخلاق و گذشت برای تلطیف فضای سیاست‌زده نیازمند است.
به طور قطع، اگر به ریشه‌ها و عوامل اصلی این ماجرا توجه کنیم، این حکم تنها از باب جایگاه بالای قوه قضائیه در نظام جمهوری اسلامی قابل توجه است و یقین دارم در فرجام‌خواهی، قضیه به این‌گونه باقی نخواهد ماند.
اگر در این میان، به لحاظ قوانین جزایی کشور، خطایی متوجه تفرشی باشد، این خطا در کنار خطای عوامل اصلی قابل پذیرش و تحمل بوده و اعتبار دارد.
از سوی دیگر، همانگونه که بارها در اوج این مسئله به عزیزان جنبش‌های دانشجویی از جمله جنبش عدالتخواه عرض کرده‌ام، در اینگونه موارد باید با دقت و هشیاری بیشتری عمل کنند.
نخست) این‌که وارد بازی‌های مصداقی سیاسی نشوند
دوم) آن‌که چشمشان تنها متوجه احکام قضائی صادره به رغم همه کاستی‌ها و محدودنگری‌هایش باشد و اگر در این بین، ضعف یا کوتاهی می‌بینند، با تحلیل‌های مفهومی و ریشه‌یابی‌های خود به مقابله با این ضعف‌ها و کاستی‌ها بپردازند.
به امید نشر و گسترش هرچه بیشتر حقیقت‌گرایی و توجه به ریشه‌های اصلی، شجاعت، صداقت، حفظ حرمت و آبروی مؤمن، اخلاق و گذشت و تیزهوشی و هشیاری در جامعه اسلامی.

دکتر عماد افروغ