سیاست یک بام دو هوا

استقبال اعضای گروه ۱+۵ از تصویب قطعنامه ضدایرانی در شورای امنیت و تلاش‌های همزمان مقامات کاخ سفید و رژیم صهیونیستی برای تحریک افکار عمومی دنیا علیه تداوم فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای ایران در حالی صورت می‌گیرد که امضای توافق‌نامه هسته‌ای واشنگتن-دهلی پس از سفر وزیر امور خارجه امریکا(خانم رایس) به این کشور وارد فاز جدیدی شده است. به طوری که همکاری‌های هسته‌ای دو کشور بعد استراتژیک به خود گرفته است.
این در حالی است پس از تایید توافق‌نامه منعقده بین طرفین از سوی کنگره امریکا، هند به رغم عدم امضای پیمان NPT‌ از همکاری گسترده فنی کارشناسان امریکایی در طراحی نیروگاه‌های اتمی جدید برخوردار خواهد شد.
در ترسیم رفتاردوگانه امریکا نسبت به گسترش تسلیحات هسته‌ای وعدم پایبندی به مفاد پیمان NPT‌ می‌توان به مسائل ذیل اشاره نمود:
۱) برداشت رایج در محافل آکادمیک امریکایی بر این است که همکاری‌های دوسویه دهلی‌نو-واشنگتن در زمینه هسته‌ای یک ضرورت استراتژیک است. مقامات کاخ سفید به این نتیجه رسیدند که هند یک قدرت هسته‌ای است و باید به طور مطلوب با آن وارد تعاملات سیاسی و اقتصادی شوند، بدون تردید، توافق بر سر مسائل هسته‌ای با هند موجب سرازیر شدن سرمایه‌های کمپانی‌های بزرگ آمریکایی در بخش انرژی و تکنولوژی‌های برتر خواهد شد.
۲) رفتار دوگانه مقامات کاخ سفید در مورد مسائل هسته‌ای از جمله فشار و تهدید برای محروم ساختن ایران از حقوق طبیعی خویش در بهره‌مندی صلح‌آمیز از دانش هسته‌ای و تمایل همزمان با گسترش همکاری هسته‌ای با دهلی‌نو نشان می‌دهد که برخورد امریکا در مورد فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای ایران کاملا ناشی از غرض‌ورزی‌های سیاسی است.
چرا که ایران به عنوان یکی از متعهدین به پیمان NPT‌ در طول شش سال گذشته بر طبق پادمان‌های بین‌المللی عمل نموده و مدرکی دال بر انحراف فعالیت هسته‌ای ایران ارائه نشده است.
۳) بی‌شک رفتار تناقض‌‌آمیز غرب به ویژه امریکا در زمینه امحاء تسلیحات هسته‌ای و لزوم پایبندی تمام کشورها به مفاد پیمان NPT‌ زمینه‌ساز گسترش هرچه بیشتر تسلیحات هسته‌ای در منطقه و به تبع آن ورود کشورهای جدید به مسابقه تسلیحاتی خواهد شد. چرا که چراغ سبز ایالات متحده به دهلی نوو تل‌آویو مبنی بر حفظ زاردخانه هسته‌ای خود و فشار مضاعف همزمان بر ایران و دیگر کشورهای اسلامی مبنی بر قطع هرگونه فعالیت هسته‌ای می‌تواند تبعات خطرناکی را برای امنیت کل منطقه داشته باشد.
۴) تخطئی آشکار دهلی نو و رژیم صهیونیستی از مفاد پیمان NPT‌ و تاکید بر انباشت تسلیحات هسته‌ای و بی اعتنایی و حتی پشتیبانی دولتمردان امریکا از تجهیز آنان به تکنولوژی‌های جدید نظامی موید این امر مهم است که پیمان NPT‌ به عنوان ساز و کاری روشن برای منع کشورها از ورود به تولید سلاح‌های هسته‌ای توانسته است ثمربخش واقع گردد. به طوری که تداوم روند موجود ضمن بی‌اعتباری هرچه بیشتر این پیمان نزد کشورهای مختلف به تسریع گسترش سلاح‌های هسته‌ای در سطح جهان خواهد انجامید.
۵) تاکید پنج کشور عضو شورای امنیت مبنی بر حفظ زاردخانه هسته‌ای عظیم خود همزما با عدم تمایل کشورهایی چون هند- اسرائیل و پاکستان بر امحاء این تسلیحات خطرناک، بی‌شک موجب حفظ آپارتاید هسته‌ای نزد کشورهای دارنده آن خواهد شد. به طوری که تداوم این عمل کشورها را به دو گروه دارا و ندار تقسیم نموده و با افزایش جو بی‌اعتمادی شاهد خروج هرچه بیشتر کشورهای ندار از پیمان NPT‌ و اشاعه هر چه بیشتر تسلیحات هسته‌ای خواهیم بود.
۶) رفتار روس‌ها در تصویب قطعنامه ۱۸۳۵ و همسویی آنان به رغم لفاظی اخیر مبنی بر عدم تمایل به تشدید فشارها علیه ایران بار دیگر ثابت نمود که ایران در منطقه فاقد متحد استراتژیک است و روس‌ها طبق روال گذشته در بزنگاه‌های سخت تاریخی متحدین خود را تنها می‌گذارند و حمایت ایران نیز از مواضع منطقه‌ای روس‌ها نیز نتوانسته است مانع از اجماع بین‌المللی علیه فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای گردد.

دکترمحمد مهدی مظاهری، استاد دانشگاه و تحلیل‌گر مسائل بین‌المللی

منبع : خبرگزاری آفتاب