بررسی سطح هموسیستئین سرم در بیماری پارکینسون و ارتباط آن با شدت بیماری

● زمینه و اهداف:
در سالهای اخیر افزایش سطح هموسیستئین در بیماری های نورولوژیکی که منشا عروقی ندارند مورد توجه قرار گرفته که یکی از این موارد بیماری پارکینسون است. هنوز کاملا مشخص نشده که آیا این افزایش سطح هموسیستئین سرم در بیماران پارکینسونی بصورت اولیه صورت می گیرد و یا ثانویه به مصرف داروهایی مانند لوودوپا می باشد. هدف از این مطالعه بررسی سطح هموسیستئین سرم در بیماری پارکینسون و رابطه آن با شدت بیماری است.
● روش بررسی:
این مطالعه بصورت مورد شاهدی بر روی ۴۷ بیمار دچار پارکینسون تایید شده بالینی (گروه مورد) با ۴۷ فرد سالم (گروه شاهد) مشابه از نظر سن و جنس انجام شد. در هر دو گروه سطح هموسیستئین سرم با روش الایزا اندازه گیری و با هم مقایسه شد. سپس سطح هموسیستئین سرم در شدت های مختلف بیماری پارکینسون مورد ارزیابی قرار گرفت.
● یافته ها:
سن متوسط گروه بیمار ۶۷.۱ ± ۹.۰ و گروه شاهد ۶۶.۷ ± ۹.۳ سال بود. هر دو گروه شامل ۳۱ مذکر و ۱۶ مونث بودند. متوسط سطح سرمی هموسیستئین در بیماران گروه مورد بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (۲۰.۷ ± ۱۰.۶ میلی مول در لیتر در برابر ۱۷.۰ ± ۵.۹ میلی مول در لیتر؛ (P=۰.۰۴). ارتباط معنی داری ما بین متوسط سطح هموسیستئین سرم و درجات مختلف بیماری پارکینسون مشاهده نگردید (P=۰.۹۱). همچنین تفاوت معنی داری از نظر سطح هموسیستئین خون در بیماران با مصرف انواع داروهای ضد پارکینسون و انواع علایم و نشانه های بیماری وجود نداشت (P>۰.۰۵).
● نتیجه گیری:
این مطالعه نشان می دهد که سطح هموسیستئین سرم در بیماران پارکینسونی نسبت به افراد غیر پارکینسونی بیشتر است اما با شدت بیماری در گروههای مختلف ارتباط معنی دار ندارد.

مهدی فرهودی
جعفر مجیدی
مهناز طالبی مقدم
محمد یزدچی مرندی
مهستی علی زاده
فرزاد ارژنگ نیا

منبع : پایگاه اطلاعات علمی