بررسی اثر داپسون به عنوان آدجوان دوم همراه پردنیزولون و آزاتیوپرین در درمان پمفیگوس ولگاریس

● زمینه و هدف:
پمفیگوس ولگاریس بیماری تاولی خود ایمن، مزمن و راجعه است که در ایران شیوع بالایی دارد. در حال حاضر عوارض و مرگ و میر آن بیش تر ناشی از عوارض مصرف طولانی مدت و با دوز بالای استروئید سیستمیک است. هدف از این مطالعه تعیین اثر داپسون به عنوان adjuvant دوم علاوه بر آزاتیوپرین برای کاهش استروئید مورد نیاز و هم چنین بررسی عوارض آن بود.
● روش اجرا:
بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس متوسط و شدید مراجعه کننده به بیمارستان رازی در سال های ۸۴-۱۳۸۳ تحت درمان با پردنیزولون، آزاتیوپرین و داپسون قرار گرفته و برای مدت ۱۸-۱۲ ماه پیگری شدند.
● یافته ها:
در ۲۲ بیمار (۱۰ زن و ۱۲ مرد) ۱۶ تا ۷۴ ساله با میانگین سنی ۴۱.۷۱ سال، مدت زمان لازم برای کاهش دوز استروئید سیستمیک به میزان ۷.۵ میلی گرم روزانه ۸ تا ۱۵ ماه و با میانگین ۱۳ ماه بود. در طی دوره پی گیری، ۶ بیمار دچار عود مینور شدند و دوز متوسط پردنیزولون در زمان عود ۱۳.۸ میلی گرم روزانه بود ولی هیچ موردی از عود ماژور مشاهده نشد. به جز یک مورد قطع داپسون به علت همولیز شدید در سایر بیماران عوارض جدی داپسون که به قطع آن منجر شود، به وجود نیامد.
● نتیجه گیری:
استفاده از داپسون به عنوان adjuvant دوم در درمان پمفیگوس ولگاریس متوسط و شدید ممکن است بدون ایجاد عوارض جدی و flare قابل توجه ضایعه ها، به امکان کاهش سریع تر دوز استروئید سیستمیک و در نتیجه کاهش عوارض ناشی از آن منجر شود.

شیدا شمس دواچی
کامران بلیغی
شیده یزدانیان
بهروز نبئی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی