دردی از ورزش دوا نمی‌شود

تشکیل وزارت رفاه، ورزش و جوانان این روزها بحث محافل سیاسی و ورزشی کشور شده است و نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی، پس از تصویب طرح یک فوریت الحاق مجدد سازمان میراث فرهنگی و گردشگری به وزارت ارشاد، به زودی طرح یک فوریتی تشکیل وزارت رفاه، ورزش و جوانان را بررسی می کنند. اما این روزها نقطه نظرات گوناگونی در این زمینه ابراز می شود و هر کس از ظن خود به این موضوع می پردازد و طبیعی است نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی که عصاره ملت و برآیندی از افکار عمومی هستند به دنبال درخواست های پی در پی موکلان خود نسبت به موضوعات روز حساس بشوند و با وسواس بیشتری به این موضوعات بپردازند.
هیچ شک و تردیدی در نیت خیر و فعال و پاسخگو کردن بیشتر مدیران اجرایی در برابر مجلس و مردم نیست، همچنان که در سال های اخیر، همیشه مجلس توجه ویژه ای به ورزش داشته و گام های بلندی برای افزایش بودجه ورزش برداشته است، اما انتظار می رود به دور از جوی احساسی این موضوع کارشناسی شده و نقاط ضعف و قوت آن دقیق بررسی شود تا خدای ناکرده کاری نشود که نه تنها شاهد پیشرفت آن نبوده، بلکه شاهد درجا زدن یا عقبگرد آن ورزش باشیم.
ذکر این نکته نیز ضروری است که در سال های گذشته و در مجلس های پیشین نیز هرگاه ورزش با نتایج غیرمنتظره ای روبه رو می شود، طرح تشکیل وزارت ورزش مطرح و پس از بررسی های بیشتر منتفی می شد.
اما اکنون لازم است این طرح مورد تامل بیشتر نمایندگان محترم، کارشناسان، صاحب نظران، اساتید دانشگاه و ... قرار گیرد. هم اکنون نخستین پرسشی که در ذهن ها با ارایه این طرح متبادر می شود، این است که هدف از ارایه این طرح پس از کسب نتایج دور از انتظار ورزشکاران کشور عزیزمان ایران در المپیک پکن ۲۰۰۸ چیست؟ اگر هدف پاسخگویی بیشتر مسوولان ورزشی است، اکنون ورزش زیرمجموعه نفر اول اجرایی کشور (رئیس جمهور) اداره می شود و مسوول ورزش نیز معاون وی به شمار می رود و از جایگاه ویژه ای برخوردار است; هرچند قانونگذار این حق را برای نمایندگان قایل نشده که بتوانند با فرا خواندن معاون رئیس جمهور و رییس سازمان تربیت بدنی به مجلس در جهت پاسخگویی به مسئولان ورزش برآیند، اما تاکنون همواره رییس سازمان ورزش با دعوت نمایندگان مردم به خانه ملت آمده و از این حیث تاکنون مشکلی پیش نیامده است.
اما تصویب وزارت رفاه، ورزش و جوانان موجب می شود اولا ساختار اداری ورزش، بار دیگر تغییر کند و هزینه و وقت آن، صرف تغییر ساختار و به روز شدن آن شود; دوم آن که با توجه به تشکیل سه سازمان زیرمجموعه وزارت یا سه حوزه تخصصی (رفاه، ورزش و جوانان) نظارت و دقت نفر اول وزارت بر ورزش کمتر شده و جایگاه ورزش از معاونت رئیس جمهور به یک سازمان زیرمجموعه تنزل یابد و به عنوان یک کودک سر راهی به آن نگاه می شود.
با توجه به این که ورزش تنها جایی است که زیر ذره بین بیشتر افکار عمومی است و هر چهار سال یک بار در مسابقات آسیایی و یک بار در المپیک ارزیابی می شود و تقریبا بیشتر جوانان و مردم نتایج ورزش را دنبال می کنند و با پیروزی ها اشک شوق از مژگانشان جاری و با شکست ها آه حسرت می کشند، جو احساسی حاکم بر کشور، نمایندگان را مجبور به استیضاح وزیر خواهد کرد و به این ترتیب، شاهد متزلزل شدن جایگاه مدیریت کلان ورزش و عقب ماندن از برنامه ها خواهیم شد.
پرداختن به تشکیل وزارت رفاه، ورزش و جوانان در همین زمان و ارایه طرح آن از سوی نمایندگان محترم نیز حاکی از درخواست افکار عمومی برای رسیدگی بیشتر به وضع ورزش است، اما هدف افکار عمومی از موکلان خود و بهارستان نشینان که خوشبختانه چند رئیس فدراسیون، اعضای هیات مدیره باشگاه های پرطرفدار استقلال و پیروزی و مدیرعامل اسبق استقلال و دوستداران جدی ورزش را در میان خود دارد و با شکست ها و پیروزی های ورزش آشنا هستند، این است که فکری اساسی کنند و طرحی نو در اندازند تا با توجه به جوانان مستعد و فعال، زمینه کشف استعداد و جذب آنها فراهم شود تا شاهد پیشرفت چشمگیر ورزش کشورمان در میادین بین المللی، جهانی و آسیایی باشیم که البته آن هم بدون پرداختن به حلقه های مفقوده و نقاط تاریک ورزش قابل دسترسی نیست.
اکنون زمان آن است درس هایی از المپیک پکن بگیریم و ببینیم چه عاملی موجب اول شدن یک کشور آسیایی (چین) و یا بالاتر قرار گرفتن کشورهای آسیایی و اقیانوسیه دیگر کره، ژاپن، استرالیا و ... در صدر جدول کسب مدال شده است; آنها چه کرده اند و با کشورهای موفق دیگر چه می کنند؟ ببینیم روند استعدادیابی آنها در مدارس که ورزش باید از آنجا آغاز شود، چگونه است و در کشور ما چگونه؟ چرا وضعیت باشگاه های خصوصی کشتی به عنوان ورزش اول کشور این گونه است و از آنها حمایت نمی شود؟ وضعیت ورزش در دانشگاه ها، روستاها، نیروهای مسلح، کارکنان و کارمندان، زنان و ... چگونه است؟ حمایت کشورها از توسعه رشته های ورزشی چگونه است؟ علمی کردن ورزش در کشورهای دیگر چگونه است و هزاران چگونه و مقایسه دیگر. جان کلام این که گمان نمی کنم تشکیل وزارت رفاه، ورزش و جوانان دردی از ورزش ما دوا کند، بلکه باید بیماری را تشخیص دهیم و نمایندگان محترم نیز با همکاری مسئولان ورزش، دلایل نتایج المپیک پکن را بررسی و راهکارها و قوانین لازم را برای حضوری مقتدرانه با برنامه ریزی مناسب تصویب و هر از چند گاهی نیز با جلسه مشترک، پیشرفت کارها را بررسی کنند.

نویسنده : عیسی اسحاقی

منبع : روزنامه مردم سالاری