اثر دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-۲ در موش صحرایی بالغ به دنبال کندن ریشه عصب سیاتیک

● زمینه:
کندن ریشه حرکتی عصب سیاتیک سبب مرگ سلولی نورون های حرکتی می شود. دپرنیل بر موتو نورون های نخاع اثر نورون محافظتی دارد.
● هدف:
مطالعه به منظور تعیین اثر داروی دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-۲ در موش های صحرایی بالغ بعد از کندن ریشه شکمی عصب سیاتیک انجام شد.
● مواد و روش ها:
این مطالعه تجربی در سال ۱۳۸۴ در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد و ۲۴ سر موش صحرایی بالغ نر نژاد اسپراگ داولی به دو گروه آزمایش و شاهد و هر گروه به سه زیر گروه (۴ موش) تقسیم شدند. موش ها با تزریق کتامین و گزیلازین بی هوش شدند و ریشه حرکتی عصب سیاتیک پای چپ با جراحی آولشن کنده شد. یک ساعت بعد برای زیر گروه های آزمایش ۰.۲۵ میلی گرم بر کیلوگرم داروی دپرنیل و برای گروه های شاهد همان حجم آب مقطر به صورت داخل صفاقی تزریق شد. ۲ موش دست نخورده نیز به عنوان گروه شم در نظر گرفته شدند. اولین تزریق یک ساعت بعد از آولشن انجام شد و روزانه به مدت یک، دو و شش هفته تکرار شد. سپس موش ها کشته شدند و قطعه نخاع در ناحیه L۱ مهره کمری که معادل سگمان L۴-L۶ نخاع است، برداشته شد. این قطعه ها در بافر لیز کننده لیز شدند و بعد از سانتریفوژ، شدت جذب نوری محلول رویی به وسیله دستگاه خواننده الیزا تعیین شد. طبیعی بودن داده ها به وسیله آزمون های ناپارامتریک مشخص شد.
● یافته ها:
میانگین شدت جذب نوری در گروه آزمایش دو هفته ۰.۰۷۹±۰.۵۵ و در گروه شاهد دو هفته ۰.۰۵۸±۰.۴۲۴ و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (۰.۰۴۲=p).
● نتیجه گیری:
به نظر می رسد بیان پروتیین Bcl-۲ به وسیله داروی دپرنیل افزایش می یابد.

سیمین یزدان فر
مرضیه پناهی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی