جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

وقتی واقع بینی در کار نیست


وقتی واقع بینی در کار نیست
رتبه پنجاه و یکم در جدول مدال های بازی های المپیک ،۲۰۰۸ مقامی که با پایان یافتن این رقابت های ۱۶ روزه سهم کاروان ورزشی ۵۵ نفره ایران شد، پایین ترین رتبه حاصله برای ورزش ایران در تمامی سال هایی است که در مهم ترین جشنواره ورزشی جهان شرکت کرده ایم.
اگر بهترین رتبه حاصله خود را در المپیک ها جست وجو کنیم آن را در سال ۱۹۵۶ در ملبورن می یابیم که در جدول مدال ها چهاردهم شدیم. مرغوب ترین رتبه ها و بیشترین طلاها را نیز در سال ۲۰۰۰ در سیدنی گرفتیم که ۳ طلا سهم مان شد. این که دو طلای ملبورن ۱۹۵۶ ما را صاحب رتبه چهاردهم کرد و ۳ مدال زرین ۲۰۰۰ فقط رتبه بیست و ششم را به ما بخشید، نشانگر قسمت عمده ای از چرخه ها و مکانیسم های دائما در حال تغییر در ورزش جهان و کارها و مسایلی است که ما باید به کار و کوشش خود ضمیمه کنیم اما پیوسته از آنها غفلت ورزیده ایم، وقتی رتبه حاصله ما در پکن تقریبا دو برابر دورتر از مقام سال ۲۰۰۰ ما است و ۲۵ پله تنزل را نشان می دهد، باید نگران شد و به این نتیجه رسید که واقع بینی لازم در کار ما نیست. کافی است حرف های قبل از سفر ورزشکاران به المپیک را با اظهارات پس از اتمام مسابقات قیاس کنید تا متوجه شوید تا چه میزان کار نزد ما سطحی بوده و چقدر آسان نگری را ضمیمه اقدامات خود ساخته ایم، تا پیش از پکن ۲۰۰۸ پایین ترین رتبه حاصله ما در بازی های المپیک رتبه چهل و چهارم در المپیک ۱۹۹۲ بارسلونا بود. یک برآورد ساده نشان می دهد که شمار شرکت کنندگان المپیک در ۱۶ سالی که از المپیک ۹۲ می گذرد، دست کم ۳۰ مورد و به روایتی ۱۵ درصد افزایش یافته است و اگر کشورهای قابل ذکر و صاحب شانس برای دریافت مدال را مبنا قرار دهیم، می بینیم ورزش ایران در سال ۲۰۰۸ به رغم گرفتن یک طلا ضعیف تر از حاصل کارمان در المپیک ۹۲ ( یک نقره و دو برنز) عمل کرده است.
● به فکر آینده
هادی ساعی که تک طلای ما را در پکن گرفت، در رهنمودی به سران ورزش ایران متذکر شده است که باید از فکر ناکامی های المپیک ۲۰۰۸ رها شد و از حالا به المپیک ۲۰۱۲ فکر کرد. شعار و رویکرد خوبی است اما ساعی به عنوان یک کهنه کار و استاد عرصه ورزش بهتر از هر کسی می داند که ورزش ایران را از چنین آینده بینی و سرمایه گذاری روی آینده باز می دارد و مسوولان امر فقط به حاصل کوتاه مدت کار خویش چشم دارند، زیرا می دانند در درازمدت در راس امور ورزش نخواهند ماند و چون باید مدال بگیرند تا حضور فعلی شان موجه و مقبول شود، فقط به زمان حاضر می نگرند ولی افسوس این که حتی در این مقوله هم ضعف داریم و قادر به برآورد صحیح و دقیق و فنی مسایل نیستیم.
● برابر با انتظارها
درست است که اصل آموزش و حتی استفاده از مربیان خارجی در برخی رشته ها( شامل بسکتبال) برای تیم های اعزامی لحاظ و اجرا شده بود، اما توضیحاتی که بعد از شکست ها از زبان مسوولان امر شنیده شد، این را می گوید که ما ضریب خطای محسوس در تخمین میزان توان خود و رقبا داشته ایم و شاید به یاری قرعه و جدول و شانس و چیزهایی از این قبیل در چند رشته پیشروی هایی داشته ایم. اما اغلب نتایج حاصله یا برابر با انتظارهای ناامیدانه قبلی است و یا حتی کمتر از آن جلوه می کند و این چیزی نیست که از وجود کارشناسان قوی در ورزش کشور خبر بدهد و یا این دلگرمی را به وجود آورد که ورزش ما به گونه ای اداره می شود که اصولی و کارساز است و می توان روی آینده آن حساب کرد و بهره ای جست، در آتن ۲۰۰۴ ورزش ایران دو طلا، دو نقره و دو برنز صید کرده بود و هم کشتی و هم وزنه برداری آن نتایج قابل قبولی را کسب کرده بودند اما امسال در این دو رشته نزدیک به صفر ظاهر شدیم و سر آخر از زبان بهرام افشارزاده این را شنیدیم که در گذشته هم فقط طلاهای رضازاده ما را از درک حقیقی ضعف هایمان بازداشته و نوعی حایل بر حقایق بود و امروز که آن حایل ها نیست و یل اردبیلی اصولا بازنشسته شده کمبود مدال هایی از آن قبیل نارضایتی بیشتری را برانگیخته است.
● جای بحثی نیست
حتی اگر فرضیه فوق را بپذیریم، به این معنا است که ضعف های مسوولان ورزش ما و منجمله رییس فدراسیون وزنه برداری ما فقط از طریق چنان درخشش هایی پوشش داده می شده است و در این صورت جای بحثی نمی ماند و مدال هادی ساعی نیز فقط چنان تعبیرهایی را برمی انگیزد و در آن صورت است که در می یابیم چرا مسئول اول ورزش کشور کارنامه حاصله در پکن را شکست تلقی نمی کند و از عادی بودن امور در ورزش ما می گوید. به واقع شکست در ورزش کشورمان رخدادی معمولی و رایج است و خلاف آن است که باید موجب شگفتی شود!
وحید رسولی
منبع : روزنامه جوان


همچنین مشاهده کنید