فایده های آب در هاون کوبیدن

هنگامی که «جین کالمنت» در سال ۱۹۹۷ در یک خانه سالمندان در جنوب فرانسه فوت کرد، ۱۲۲ سال داشت. ۱۲۲ سال طولانی ترین عمر گزارش شده در مورد انسان است. اما وضعیت غیرعادی «کالمنت» در صورتی که پیش بینی های تعدادی از زیست شناسان و جمعیت شناسان درست از آب درآید، ممکن است در دهه های بعدی کمرنگ تر شده و به تدریج محو شود. افزایش طول عمر در گونه ها از مخمرها گرفته تا موش ها، تعدادی از دانشمندان را قانع کرده است که انسان ها نیز در آینده قادر خواهند بود بالای ۱۰۰ یا حتی ۱۱۰ سال عمر کنند. (امروزه در کشورهای پیشرفته از هر ۱۰ هزار انسان تنها یکی بالای ۱۰۰ سال عمر می کند.) عده یی دیگر نیز معتقدند طول عمر در انسان ممکن است بسیار محدود باشد. انعطاف پذیری دیده شده در گونه های دیگر ممکن نیست در مورد ما قابل انجام باشد. علاوه بر این، آزمایش داروهایی که می تواند سبب افزایش عمر در انسان شود ممکن است به دلایل عملی و اخلاقی امکان پذیر نباشد. حدود دو تا سه دهه قبل تحقیق روی پیری همانند آب در هاون کوبیدن بود اما هنگامی که زیست شناسان مولکولی درصدد یافتن راه هایی برای افزایش طول عمر برآمدند، بلافاصله متوجه شدند طول عمر در انسان ممکن است تغییرپذیر باشد.
کاهش فعالیت یک گیرنده انسولین مانند می تواند طول عمر را تا سطح تکان دهنده یی افزایش دهد. در مورد کرم ها با این روش می توان عمر آنها را تا ۶ هفته طولانی تر کرد. با گرسنه نگه داشتن موش ها و در ادامه تغذیه آنها با یک رژیم غذایی سرشار از مواد معدنی می توان عمر آنها را ۵۰ درصد بیشتر از حالت طبیعی افزایش داد. برخی از این تاثیرات ممکن است در سایر گونه ها دیده نشود. به عنوان مثال توانایی کرم ها برای وارد شدن به مرحله «dauer» که مشابه زمستان خوابی است، ممکن است بسیار حیاتی باشد. از طرفی گونه های با طول عمر کمتر مثل کرم ها و مگس های سرکه ممکن است به دستکاری طول عمر بسیار حساس باشند. اما تمامی روش های موفق در چند فاکتور کلیدی مشترک بوده اند؛ محدودیت انرژی، کاهش مقدار فاکتور رشد انسولین مانند ۱ (IGF-۱)، یک پروتئین و جلوگیری از آسیب بافت های بدن به وسیله اکسیداسیون.
این سه فاکتور ممکن است با یکدیگر مرتبط باشد، اما ارتباط آنها با یکدیگر هنوز ثابت نشده است (هر چند جانوران با محدودیت انرژی دارای سطح پایین تری از IGF-۱ هستند).
آیا این استراتژی ها می تواند به انسان در افزایش طول عمرش کمک کند؟ چگونه متوجه شویم این استراتژی ها عمل خواهند کرد؟ به رغم داروهای کشف شده برای سرطان و بیماری های قلبی، مزایای حاصل از داروهای ضدپیری نامعلوم اند. همین مسائل موجب شده است تحقیقات به کندی پیش برود و از طرفی تفسیر آنها نیز مشکل تر باشد. ایمنی حاصل از این آزمایش ها نیز نامعلوم است. محدودیت انرژی میزان لقاح در جانوران را کاهش می دهد، مگس های سرکه یی که در آزمایشگاه لقاح یافته و دارای عمر طولانی تری هستند، نمی توانند با همنوعان خود در طبیعت رقابت کنند. علاوه بر این، به نتایج حاصل از آزمایش های صورت گرفته روی داوطلبان جوان نمی توان اعتماد کرد، زیرا جوان بودن آنها و از طرفی پاسخ سریع بدن آنها به داروها ممکن است نتایج آزمایش ها را تحت الشعاع خود قرار دهد. علاوه بر این، تعدادی از داروها ممکن است برای نشان دادن نتایج خود مدت زمان زیادی ببرند، حتی در مورد تعدادی ممکن است فرد مورد آزمایش قبل از حصول نتیجه بمیرد.
دانشمندان هنوز ناامید نشده اند. تعدادی از آنها با شرکت هایی قرارداد بسته و به کمک آنها درصدد یافتن داروهایی برای به تاخیر انداختن پیری برآمده اند. اما سوالی که می توان در اینجا مطرح کرد این است؛ آیا محدودیت انرژی در مورد انسان جواب می دهد؟ این مساله در مورد نخستی ها آزمایش شده است. انستیتوی ملی پیری در «بتسدای» مریلند روی تحقیقات کوتاه مدت صورت گرفته در مورد انسان سرمایه گذاری بسیاری کرده است. شرکت کنندگان در این آزمایش برای مدت یک سال تحت رژیم غذایی سرشار از فیبرهای گیاهی قرار می گیرند، در عین حال دانشمندان متابولیسم آنها و دیگر فاکتورهایی که به چگونگی پیر شدن آنها کمک می کند را مستقیم پایش می کنند.
با کمک بررسی های مولکولی و ژنتیکی صورت گرفته روی افراد صد سال به بالا می توان گفت ممکن است این افراد طول عمر بالای خود را از والدین خود به ارث برده باشند. تعداد زیادی از دانشمندان معتقدند متوسط طول عمر انسان دارای یک حد بالای همیشگی است، هرچند آنها روی این حد بالا که ممکن است ۸۵ ، ۱۰۰ یا ۱۵۰ باشد، اتفاق نظر ندارند. مهم ترین سوال مطرح شده در دنیای ضدپیری این است که هدف از انجام این همه تحقیق و بررسی چه چیزی می تواند باشد؟ قاطعانه می توان گفت هدف کشف داروهایی است که پیری را به تاخیر انداخته و از بیماری های مرتبط با پیری برای مدتی جلوگیری کند.
هدف ما این نیست که طول عمر افراد پیر، نحیف و بیمار را افزایش دهیم، بلکه می خواهیم سن پیری را به تاخیر بیندازیم. اما حتی به تاخیر انداختن پیری هم تاثیرات عمیق اجتماعی خواهد داشت؛ جداول سرشماری و برنامه های بازنشستگی به هم خواهد خورد. از طرفی مساله دیگری که باقی می ماند، مساله انصاف است. آیا داروهای ضدپیری در دسترس همه قرار خواهد داشت؟ چه کسانی آنها را دریافت خواهند کرد؟ بهای آنها چقدر خواهد بود؟ آیا این امکان وجود دارد که شرکت ها، افرادی را که ممکن است طول عمر خود را افزایش دهندی، بیابند؟ اما آنچه مسلم است این است که برای تمامی جمعیت بشر نمی توان داروی ضدپیری فراهم کرد، هرچند تعداد زیادی از جمعیت شناسان معتقدند متوسط طول عمر در انسان در حال افزایش است و این مساله نیز طی چند دهه اخیر به طور ثابت دیده شده است. اگر این مساله اتفاق بیفتد، قسمت اعظم این افزایش عمر ممکن است حاصل استراتژی هایی چون جلوگیری از بیماری های قلبی و ابتلا به سرطان باشد. این مساله پایان یک زندگی طولانی را تحمل پذیر می کند.

جنیفر کازین
ترجمه؛ زینب همتی
www.sciencemag.org

منبع : روزنامه اعتماد