سقوط به پله پنجاه و یکم

با پایان المپیک بیست و نهم مشخص شد که ایران با قرار گرفتن در رتبه پنجاه و یکم جهان که بدترین رتبه‌اش در طول تاریخ المپیک به شمار می‌رود به کار خود در پکن پایان داد.
در واقع با مقایسه نتایج کاروان ۵۵نفره ایران در المپیک ۲۰۰۸ با المپیک‌های گذشته مشخص می‌شود که لقب «ناکام» کاملا برازنده ورزش ایران در این دوره بازی‌هاست و حتی تک‌طلای هادی ساعی نمی‌تواند سرپوشی به این ناکامی قابل توجه باشد.
ایران در شرایطی که با بزرگ‌ترین کاروان سال‌های اخیرش و با ۵۵ نفر راهی پکن شد که هرگز در المپیک‌های قبلی رتبه‌ای بدتر از چهل و چهارم کسب نکرده بود، اما این‌بار با قرار گرفتن در پله پنجاه و یکم بدترین عملکردش را ثبت کرد، به‌ویژه اینکه در دو المپیک گذشته مکان‌های مطلوب بیست‌و هفتم و بیست‌ و نهم نصیب ایران شده بود و قبل از شروع المپیک تصور می‌شد این مرتبه چنین نتیجه‌ای حاصل شود. از نظر تعداد مدال چهار مدال کمتر از ۲۰۰۴ گرفتیم و به کمترین تعداد مدال در ۲۰ سال اخیر دست پیدا کردیم، از نظر تعداد طلا هم به ۱۲ سال قبل و ۱۹۹۶ برگشتیم.
تمامی این آمار به‌ویژه مقایسه عملکرد کاروان ایران در پکن با دو المپیک قبلی ثابت می‌کند متصل کردن لقب «ناکام» به ورزش ایران به‌هیچ وجه غیرمنصفانه نیست و آنهایی که ایران را در المپیک پکن ناکام نمی‌دانند یا از واقعیت‌ها و گذشته خبر ندارند و یا قصد توجیه و فراکنی دارند. نتایج ایران در دو المپیک گذشته نشان داد که ورزش ایران با توجه به پتانسیلی که در کشتی و وزنه‌برداری و ورزش‌های رزمی دارد می‌تواند یکی از رتبه‌های کمتر از سی‌ام را به خود اختصاص دهد. ایران در المپیک آتن ۶ مدال کسب کرد و اگر آن موقع مثل هم‌اکنون در کشتی به دو ورزشکار برنز داده می‌شد این مدال‌ها به ۸ می‌رسید چرا که سجاد برزی و مسعود هاشم‌زاده در کشتی فرنگی چهارم شدند.
ضمن اینکه نباید فراموش کرد که آرش میراسماعیلی قهرمان جودوی جهان در سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۳ به دلیل رو در رو نشدن با حریف اسرائیلی در مسابقات شرکت نکرد و الا با توجه به آمادگی آن موقع میراسماعیلی او هم به احتمال فراوان مدال می‌گرفت. طبیعتا با توجه به این شرایط و ظهور ورزشکارانی مثل احسان حدادی و حمید سوریان و اینکه در کشتی به دو ورزشکار برنز داده می‌شد، کسب ۱۰ مدال از المپیک پکن نتیجه‌ای کاملا منطقی و معمولی محسوب می‌شد، هرچند که خود آقایان وعده کسب مدال‌های بیشتری را می‌دادند، اما المپیک تمام شد و دستاورد ایران از ۹۵۸ مدال توزیع‌شده تنها یک طلا و یک برنز بود. با مقایسه این دو مدال با نتایج المپیک آتن نباید گفت که نتیجه بدتری گرفتیم بلکه باید گفت نتیجه بسیار بدتری گرفتیم.
● مدعیان ناکام
اگر به سوابق ۵۵ ایرانی حاضر در المپیک توجه شود، مشاهده می‌شود که در بین این افراد نزدیک به ۲۰ نفر پتانسیل مدال گرفتن داشتند. در کشتی فرنگی سامان طهماسبی، قاسم رضایی و حمید سوریان مدال جهانی داشتند و هاشم‌زاده در المپیک قبلی چهارم شده بود. در بین آزادکاران مراد محمدی، سعید ابراهیمی، رضا یزدانی و فردین معصومی در گذشته از سکوهای جهانی بالا رفته‌اند، ضمن اینکه در سه وزن دیگر حداقل امید به کسب برنز وجود داشت. در بین جودوکاران به غیر از آرش میراسماعیلی سایرین نیز بدون شانس نبودند. مسعود حاجی‌آخوندزاده در المپیک قبلی تا آستانه کسب مدال پیش رفت و پنجم شد و سایر ملی‌پوشان هم سابقه قهرمانی در آسیا را داشتند.
جودوی ایران چند ماه پیش در قاره آسیا قهرمان شده بود، اما در پکن یک برنز هم به دست نیاورد و این در حالی است که سایر آسیایی‌ها در پکن ۵ طلا، ۴ نقره و ۴ برنز به دست آوردند، واقعا چگونه است که جودوکاران آسیایی در المپیک به ۱۳ مدال رسیدند اما سهم قهرمان آسیا یک برنز هم نبوده است!! بنابراین قرار دادن نام جودوکاران هم در بین افرادی که شانس مدال داشتند، اصلا کار غیرمنطقی و رویاپردازانه‌ای حساب نمی‌شود.
باید به احسان حدادی هم اشاره کرد، رکورددار پرتاب دیسک آسیا برای قهرمانی به پکن رفته بود. در تکواندو هم مثل همیشه دو ورزشکار مدعی داشتیم. همچنین از اصغر ابراهیمی در وزنه‌برداری هم انتظار مدال می‌رفت. او در مسابقات جهان پنجم شده بود و گفته می‌شد که می‌تواند در پکن مدال بگیرد. آیا کاروانی که در آن ۲۰ ورزشکار مدعی کسب مدال وجود داشتند باید با دو مدال به خانه برگردد!
● ۴۰ میلیارد برای دو مدال
بسیاری از مسوولان سازمان تربیت‌بدنی و کمیته ملی‌المپیک قبل از شروع بازی‌ها با امیدواری زیاد صحبت می‌کردند و وعده کسب ۱۴، ۱۵ مدال می‌دادند اما امروز کسب دو مدال را یک فاجعه نمی‌دانند. ورزش ایران پتانسیل کسب این تعداد مدال را داشت اما معلوم نشد چه بر سر این ورزشکاران مدعی آمد که به بدترین نتیجه تاریخ دست پیدا کردند. چرا حمید سوریان دارنده سه مدال طلای جهان در المپیک پنجم شد؟ به چه علت احسان حدادی هشت متر پایین‌تر از رکوردش پرتاب کرد؟ چطور قهرمانان جودوی آسیا در پکن به یک برنز هم نرسیدند؟
چگونه کشتی ورزش اول ایران در المپیک پکن به بدترین نتیجه تاریخ خود دست پیدا کرد؟ این ناکامی‌ها نشان می‌دهد که دستگاه ورزش ایران راه و رسم آماده کردن قهرمانان خود را بلد نبود. بسیاری از کشتی‌گیران و جودوکاران در بدترین شرایط خود با حریفان خود مبارزه کردند و باید به کارشناسان حق داد که نسبت به میزان توانایی‌های مربیان تیم‌های ملی کشتی، جودو و وزنه‌برداری تردید داشته باشند و تاکید کنند که هیچ‌کدام از ورزشکاران ایران به صورت علمی و منطقی برای المپیک آماده نشدند، وگرنه سوریان همانی می‌شد که همیشه بود. باید به احسان حدادی اشاره کرد. او چند ماه قبل در مسابقات تدارکاتی تمامی حریفانش را شکست داد و رکوردهایی تحسین‌برانگیز به‌جا گذاشت اما با مصدومیت روانه المپیک شد و هشت متر پایین‌تر از رکوردش پرتاب کرد. در حالی که تمامی ورزشکاران مدعی به نحوی تمرین کردند و مسابقه دادند که در المپیک آماده باشند به بهترین نتیجه‌شان برسند، قهرمان پرتاب دیسک ایران مسیری برعکس را پیمود! اینگونه ندانم‌کاری‌ها و بی‌تدبیری‌ها در سایر رشته‌ها هم دیده می‌شود و برآیند این سوء‌مدیریت و ضعف تدارکات و نمود دانش ‌مربیان تنها یک طلا و یک برنز بوده است. به گفته محمد علی‌آبادی برای المپیک پکن بیش از ۴۰ میلیارد تومان هزینه شده بود، ۴۰ میلیارد برای قرار گرفتن در رده پنجاه‌ویکم!!
● متخصص در توجیه کردن
این یک حقیقت است که ورزش ایران نتوانست در پکن انتظارات را برآورده کند. این در حالی است که چندی پیش ادعا می‌شد موفقیت‌های اخیر ایران در ورزش در طول تاریخ بی‌سابقه است. شاید اگر تنها تعداد مدال ملاک باشد این ادعا کاملا درست به‌نظر می‌رسد. اما آیا کسی توجه داشته که آن مدال‌ها در کدام تورنمنت‌ها و با چه کیفیتی به دست آمده؟ آیا پس از اینکه چند ماه پیش جودوی ایران بر بام آسیا قرار گرفت، بررسی شد که سایر کشورها آن مسابقات را جدی گرفته بودند؟ جالب اینکه بسیاری از جودوکاران مدعی ما در المپیک به حریفان آسیایی خود باختند. حاصل بزرگ‌کردن موفقیت‌های کوچک همین ناکامی در المپیک است وگرنه می‌شد از همان مسابقات قهرمانی جهان در رشته‌های کشتی، جودو و تکواندو در سال گذشته درس‌های زیادی گرفت، اما مسوولان ورزش ایران به آن مسابقات معتبر بی‌اعتنایی کردند و انگشت روی پیروزی در تورنمنت‌های کم‌اعتبار گذاشتند!
جای تاسف است که امروز هم کسی به این شکست‌ها توجهی ندارد و آقایان به دنبال توجیه نتایج خود هستند. محمدرضا یزدانی‌خرم رئیس فدراسیون کشتی با اشاره به مدال نگرفتن کشتی فرنگی در ۳۶ سال گذشته، بی‌مدال ماندن در پکن را ناکامی نمی‌داند. آیا در ۳۶ سال گذشته هم کشتی ایران حمید سوریان داشت؟ و برخی دیگر از آقایان هم به غیبت رضازاده اشاره می‌کنند. پس چرا کسی به هدر رفتن قهرمانانی مثل حدادی و سوریان توجه نمی‌کند.
رئیس سازمان تربیت‌بدنی پس از بازی‌های آسیایی دوحه مدعی شد که ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ سوم می‌شود. آیا واقعا قرار است ایران بیاید جای کره‌جنوبی و ژاپن را که در المپیک هفتم و هشتم شده‌اند، بگیرد؟ اگر به این نکته توجه شود که قزاقستان، مغولستان، تایلند، کره‌شمالی، آذربایجان، ازبکستان، اندونزی و هند هم بالاتر از ایران قرار گرفتند، چگونه می‌توان سوم یا چهارم شدن در آسیا را یک شوخی قلمداد نکرد؟!
متاسفانه در شرایط کنونی مسوولان در حال انداختن تقصیر بر گردن دیگری‌اند و در این زمینه با هم مسابقه گذاشته‌اند.
برخی از روسای فدراسیون‌ها در حرکتی غیرطبیعی و مشکوک سازمان تربیت‌بدنی را تبرئه می‌کنند و تمام کاسه کوزه‌ها را بر سر کمیته ملی المپیک می‌شکنند. در واقع همین اقدامات است که باعث می‌شود از پله بیست و نهم به پنجاه و یکم برسیم و در آن سو بریتانیا بتواند در عرض ۱۲ سال یک طلای خود را به ۱۹ طلا تبدیل کند و از رتبه سی و ششم به چهارم برسد.

مهدی زعیم‌زاده

منبع : روزنامه کارگزاران