پایان المپیک ۲۹ و آغاز راهی تازه‌

المپیک بیست و نهم نیز با تمام فراز و نشیب‌ها و غم‌ها و شادی‌هایش به پایان رسید، البته پایانی بظاهر؛ چرا که برای خیلی از کشورها در فردای المپیک، پرونده المپیک بعدی مفتوح می‌شود تا در دوره‌ای ۴ ساله که زمان کمی هم نیست تلاشی جمعی در راه موفقیت در این بازی‌ها صورت گیرد.
ورزش ایران نیز امروز فارغ از نتیجه ضعیف به دست آمده در پکن که در جای خود قابل تعمق و بررسی جامع است باید برنامه‌ریزی خود را از همین امروز معطوف به حضور در بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ نماید.
اشتباه محض خواهد بود اگر خواسته شود این برنامه‌ریزی و نگاه به ۴‌سال بعد، در چالش‌های مدیریتی برای معرفی مقصران ناکامی، مغفول واقع شود.
بدیهی است نتیجه به دست آمده (مقام پنجاه و یکم با یک طلا و یک برنز)‌ به عنوان بدترین نتیجه به دست آمده در طول تاریخ حضور ورزش ایران در این دوره از بازی‌ها، هیچ‌کس را راضی نکرده است، حتی مسوولان ورزش را که هیچ فکر نمی‌کردند
سرمایه‌گذاری کلان دولت در ورزش این‌گونه در میدان المپیک به سرانجامی نیکو ختم نشود.
مسلم این که جایگاه به دست آمده در شاِن ورزش ایران نیست و المپیک پکن آیینه تمام‌نمایی بود تا دیگر بار نقاط ضعف خود را شفاف رویت کنیم و دریابیم که برای رشد و شکوفایی بیشتر چه راهی را باید مورد توجه قرار دهیم.
واقعیت این است که با وجود تمام کارهای صورت گرفته هنوز از علم روز ورزش دنیا عقب هستیم و بعضا احساسی با قضایا برخورد می‌کنیم.
برای مثال در شرایطی که کشتی ایران با این سابقه و پیشینه روشن می‌توانست در المپیک پکن، صیاد حداقل دو طلا باشد، با اهمال و غفلت صورت گرفته از برنامه و متد علمی روز برای حضور در این باز‌ی‌ها، فدراسیون کشتی اکثر قهرمانانش را به‌دور از آمادگی لازم و نیم‌بند به میدان رقابت‌ها گسیل داشت تا نتیجه نیز جز شکست، چیز دیگری نباشد.
برخورداری از استراتژی درست و برنامه‌ریزی مدون ۴ ساله جهت حضوری خوب در بازی‌های المپیک، می‌تواند ورزش‌ ما را به رشد متوازن برساند تا دست‌کم اگر رو به جلو حرکت نمی‌کنیم از موقعیت قبلی نیز عقب‌نشینی نکنیم.
در نظر بگیرید در المپیک ۲۰۰۴ آتن، ورزش ایران با ۳۸ ورزشکار شرکت‌کننده با دو طلا،دو نقره و دو برنز عنوان بیست و نهم را از آن خود کرد، اما در پکن ۲۰۰۸ و با وجود کمیت بیشترحضور (۵۵ ورزشکار)‌ و سرمایه‌گذاری‌های فراوان که به گفته محمد علی‌آبادی رئیس سازمان تربیت بدنی رقمی ۳۰ تا ۴۰ میلیارد تومان است نه تنها در کسب مدال دست به عقب‌نشینی فاحش می‌زنیم، بلکه به یکباره از رتبه ۲۹ قبلی تا رتبه ۵۱ بازی‌ها پایین می‌آییم تا فاصله حرف تا عمل دیگر بار رخ نشان دهد.
جدا از کشور چین میزبان بازی‌ها که با اقتدار قهرمان المپیک شد ، کره‌جنوبی و ژاپن نیز به عنوان دو کشور آسیایی پیشرو در ورزش، عناوین هفتم و هشتم المپیک را از آن خود کردند.
ایران در شرایطی پنجاه و یکم شد که بالاتر از خود کشورهای قزاقستان (۲۹)‌، مغولستان (۳۱)‌، تایلند (۳۱)‌، کره‌شمالی (۳۳)‌، ازبکستان (۴۰)‌، اندونزی (۴۲)‌ و هندوستان (۵۰)‌ را به عنوان دیگر نمایندگان قاره آسیا می‌بیند.
توجه به جدول المپیک بخوبی نمایان می‌سازد که ورزش ایران در کجا قرار دارد و نقاط قوت و ضعفش چیست، آن هم در شرایطی که استراتژی بلندمدت ورزش ما، بر کسب عنوان چهارم بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانجوی چین قرار گرفته است.
بی‌شک اگر به دنبال مدال‌آوری از بازی‌های آسیایی و المپیک هستیم، باید در کنار برنامه‌ریزی‌های بلندمدت و محوری، تفکرات خویش را نیز جهانی ساخته و همسو با علم روز ورزش دنیا به جلو گام برداریم؛ بویژه با اتکا به سرمایه‌های جوان و پتانسیل‌های خوب کشور که همواره نشان داده‌اند در بستر برنامه‌ریزی‌های اصولی و حمایت‌های درست و منطقی قادر خواهند بود مرزها را پشت سر گذاشته و در میادین جهانی ورزش پرچم افتخار ایران را برافرازند.
کوتاه سخن آن که وقتی در نگاه رئیس‌جمهور، فتح قله‌های جهانی ورزش جای دارد، فرصت‌سوزی خواهد بود اگر از عامل زمانی ۴ ساله غافل شویم و حضور در عرصه المپیک را تنها در سال آخر ختم شده به این بازی‌ها مورد توجه قرار دهیم.

حجت‌الله اکبرآبادی

منبع : روزنامه جام‌جم