جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

وقتی مهمانی المپیک تمام می شود


وقتی مهمانی المپیک تمام می شود
وقتی روز یکشنبه قرار است مراسم اختتامیه المپیک برگزار شود، دیوید بکام به پکن خواهد آمد تا شاهد مراسمی باشد که شاید باز هم لقب «بهترین المپیک تاریخ» را همراه خود داشته باشد. در مراسمی هشت دقیقه یی بوریس جانسون شهردار لندن پرچم المپیک را از دستان مسوولان برگزارکننده پکن ۲۰۰۸ می گیرد تا چهار سال دیگر المپیک ۲۰۱۲ را برگزار کند.
اما سوال اصلی اینجاست که آیا چین هم دچار همان مشکلاتی می شود که برای برخی از میزبانان سابق المپیک افتاد یا مثل برخی دیگر از این میزبانان با برنامه یی درازمدت از این رقابت ها به عنوان یک سکوی پرتاب استفاده خواهد کرد. در این گزارش به تحلیل وضعیت چهار میزبان سابق المپیک پرداخته شده، اینکه چطور آتن و سیدنی فقط ضرر داده اند و آتلانتا و بارسلونا از این فرصت به نحو احسن استفاده کرده اند. برای دیدن وضعیت چین باید صبر کرد.
● یونان ۲۰۰۴؛
یونانی ها به عنوان خانه المپیک بعد از اینکه میزبانی سال ۱۹۹۶ را از دست دادند و آن را به آتلانتا واگذار کردند، کوتاه نیامدند و میزبانی سال ۲۰۰۴ را به آتن آوردند. مسوولان یونانی درست بعد از اینکه سال ۱۹۹۷ در لوزان میزبانی شان اعلام شد، از همان لحظه اول تحت فشار قرار گرفتند تا المپیک خوبی برگزار کنند. آنها امیدوار بودند با بازگشت بازی ها به آتن این خاطره تا صد سال آینده در یادها باقی بماند.
مسوولان برگزاری بازی ها به آرزویشان رسیدند اما همه چیز بد پیش رفت. از ۲۲ مکانی که برای برگزاری این بازی ها در نظر گرفته شده بود، ۲۱ مکان مورد استفاده قرار نمی گیرند. المپیکی که خوان آنتونیو سامارانش رئیس وقت کمیته ملی آن را « بهترین المپیک در طول تاریخ» نامیده بود، استخر شنای روبازش خالی و تخریب شده است. آتن با رکورد ۴/۹ میلیارد پوند هزینه ، یونانی ها را در قرض فرو برد. در ماه های بعد از المپیک درآمد هر خانوار ۵۰ هزار پوند در سال کاهش پیدا کرد. محافظت از محل برگزاری بازی ها ۵۰۰ میلیون پوند هزینه روی دست مسوولان گذاشت.
فانی پای پترالیا سیاستمدار دموکرات یونانی در این باره می گوید؛ «ما برنامه یی برای توسعه مکان های برگزاری بازی هایمان بعد از المپیک نداشتیم. وقتی شهری میزبان بازی ها می شود، باید یک برنامه درست برای تغییراتی که بعد از المپیک رخ می دهد، داشته باشد. ما این برنامه را نداشتیم.» اوضاع یونان آنقدر خراب است که مسوولان این کشور به فکر فروش مکان هایی افتاده اند که از لحاظ اقتصادی برایشان سود ندارد. حالا مکان هایی که کاملاً با انتظارات فدراسیون های ورزشی همخوانی دارند و البته بعضی از آنها هر چهار سال یک بار تماشاگر به خودشان می بینند، به درد یونانی ها نمی خورند.
● سیدنی ۲۰۰۰؛
سامارانش قبل از اینکه آتن را بهترین در طول تاریخ در برگزاری بازی های المپیک بداند، این لقب را به سیدنی و المپیک ۲۰۰۰ داده بود. اما حالا ۸ سال پس از اینکه کتی فریمن مقابل چشم میلیون ها تماشاگر تلویزیونی طلای ۴۰۰ متر را در خانه نگه داشت و استیوردگریو هم با قایقش تاریخ المپیک را رقم زد، مردم اهل سیدنی هنوز هم با موفقیت آن سال زندگی می کنند. اما حالا داستان سوددهی معنایی ندارد. سو هالیدی یکی از برگزارکنندگان المپیک سیدنی چندی پیش در کنفرانسی گفته بود شهر باید بیشتر روی اقدام به برنامه حفظ مکان های میزبانی المپیک تمرکز می کرد؛«حالا سیدنی بهای این بی توجهی را می پردازد.» المپیک پارک سیدنی محل اصلی برگزاری بازی ها که قرار بود در برنامه یی درازمدت روی توسعه آن برای تبدیل شدن به مکان هایی با استفاده های مسکونی و تجاری تبدیل شود، تا سال ۲۰۰۵ شاهد این اتفاق نبود. هالیدی این گونه اعتراف می کند؛ «ما واقعاً هیچ خط مشی خاصی نداشتیم که بعد از المپیک چه اتفاقی خواهد افتاد.» حتی المپیک پارک نتوانست آن میزان توریست موردنظر را جذب کند.
● آتلانتا ۱۹۹۶؛
وقتی کمیته ملی المپیک میزبانی این دوره از رقابت ها را به یونان به دلیل مشکلات زیرساختی اش نداد این بازی ها را به آتلانتا داد. مطمئناً یک شهر مدرن امریکایی به عنوان خانه کوکاکولا می توانست از پس مشکلات برآید. قول های زیادی در این راه داده شدند.
بیلی پین رئیس کمیته برگزاری بازی ها پیش بینی کرده بود المپیک آتلانتا تبدیل به «بزرگ ترین زمان صلح در قرن بیستم» خواهد شد اما ۱۲ سال بعد از این میزبانی هیچ کس بازی های آتلانتا را نه با تلاش های مایکل جانسون در پیست دو و میدانی و نه با روشن کردن مشعل المپیک توسط محمدعلی به یاد می آورند، بلکه آتلانتا یادآور بحران حمل و نقل در زمان برگزاری بازی ها است. تماشاگران بر سر جا در قطارها با یکدیگر می جنگیدند و این در حالی بود که این بازی ها برای اولین بار در تاریخ المپیک شاهد حضور اسپانسرها بود؛ مسلماً آن اسپانسر کسی نبود جز کمپانی کوکاکولا، گرچه از استادیوم المپیک آتلانتا استفاده های زیادی شد؛ زمانی که این استادیوم برای میزبانی بازی های تیم بیسبال «آتلانتا بریوز» در نظر گرفته شد دانشگاه صنعتی جورجیا مدیریت مجموعه آبی این استادیوم را برعهده گرفت و از آن موقع تا امروز زمین های دو و میدانی و بسکتبال هم در اختیار دانشجویان قرار گرفته است.
● بارسلونا ۱۹۹۲؛
خیلی از آنهایی که سوار هواپیما می شوند و به پایتخت ایالت کاتالونیا می آیند تا تابستان شان را روی شن های سفید ساحل بارسلونا بگذرانند، باید سوار اتوبوس های بدون سقف شوند و توری تفریحی به «مونت خوئیک» و استادیومش داشته باشند تا یاد حلقه های المپیک بیفتند. بازی های سال ۱۹۹۲ نه تنها به شهر جلایی دیگر بخشید، بلکه آن را تبدیل به یکی از محبوب ترین مکان های توریستی اروپا کرد. تا قبل از بازی ها، یک خط راه آهن شهر را به سواحل وصل می کرد اما پیرو برنامه های نوسازی، دهکده المپیک در فاصله دو مایلی از ساحل ساخته شد. از آن زمان چندین رستوران در آنجا ساخته شد اما نوسازی اینجا متوقف نشد. یک بندر جدید ساخته شد و روی تپه یی بالای شهر برخی از فتوژنیک ترین مکان های میزبانی المپیک ساخته شدند. بازی ها چهره شهر را به عنوان مرکزی تجاری عوض کرد. در گزارش سالانه بارسلونا در رده شهرهایی که تجارت می کنند از رتبه یازدهم به چهارم پرید. تعداد اتاق های هتل در این شهر از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۴، دو برابر شده است. بنابراین اصلاً عجیب نیست بازی های المپیک بارسلونا را «مدل المپیک» بدانیم. برای همین است که مسوولان برگزاری المپیک لندن ۲۰۱۲ چندین بار به این شهر سفر کرده اند و چیزهای زیادی یاد گرفته اند. گرچه این دو شهر با یکدیگر قابل مقایسه نیستنداما می توان درس های زیادی از المپیک ۱۹۹۲آموخت.
سایمون بارنز
خبرنگار روزنامه «ایندیپندنت»
منبع : روزنامه اعتماد


همچنین مشاهده کنید