آنالیز میکرواری سازگاری ژنتیکی نانولیپوزوم‌های کاتیونی در سلول‌های اپیتلیال آلوئولار ریه انسان

در ژن درمانی از دو نوع سیستم حامل (حامل‌های ویروسی و یا حامل‌های غیرویروسی) استفاده می‌شود. هر یک از این سیستم‌ها مزایا و معایب مخصوص به‌خود را دارند به‌عنوان مثال حامل‌های ویروسی قدرت ترانسفکشن بالائی را دارند ولی موجب بروز پدیده واکنش‌های شدید سیستم ایمنی نسبت به عامل خارجی (ویروس) شده و نهایتاً موجب شکست استراتژی ژن درمانی می‌شود. از طرف دیگر حامل‌های غیرویروسی که خود به چندین دسته تقسیم می‌شوند اگر چه جایگزین نسبتاً سالم‌تری قلمداد می‌شوند ولی قدرت ترانسفکشن کمتری را نسبت به حامل‌های ویروسی دارند. مطالعات بسیار زیادی در خصوص یافتن یک حامل با خصوصیات برتر در ژن درمانی انجام شده و این روند هنوز ادامه دارد. به طوری که محققین نسبت به طراحی حامل‌های ویروسی و غیرویروسی جدید اقدام کرده‌اند. در این راستا، اساساً تلاش بر این است که بیوسامانه‌های اختصاصی سلول‌های هدف و به‌ویژه گیرنده‌های غشاء سلولی شناسائی شده، و انتقال هدفمند نانو داروهای ژنی به داخل سلولها و یا بافت هدف به‌صورت اختصاصی امکان‌پذیر گردد.

ژاله برار
یداله امیدی

منبع : مجله دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تبريز