نگاهی به ادوار بازی های المپیک

● بیست و دومین دوره (۱۹۹۲ بارسلونا)
▪ ۶ طلا برای «ویتالی شربو»
برای اولین بار، مسابقات بسکتبال المپیک ها به روی حرفه ای ها گشوده شدند تا روحیه آماتوری و خصلت های اصیل المپیک ها زیر پا گذاشته شود و اهداف اولیه این بازی ها به کلی از یادها برود. بیشترین بهره را از اجرای قانون جدید فوق، امریکا برد که ستاره های لیگ حرفه ای بسکتبال (A.B.N) خود را راهی بارسلونا کرد و با مردانی نامدار چون جوردن، بارکلی، اوینگ، جانسون و لری برد طلای مسابقات را با برتری چشمگیر خود بر رقبا تصاحب کرد و نمایش این ستاره ها چشم ها را خیره ساخت. این اولین تیم از جمع تیم های موسوم به رؤیایی «یک تا ۳» امریکا بودند که در مسابقات بسکتبال المپیک های ۹۲ تا ۲۰۰۰ و بخصوص دو مورد اول میدان را قبضه کردند و مدال های طلای این رشته را به جیب زدند و این نوار طلایی تا بازی های ۲۰۰۴ آتن قطع نشد. با این حال بیشترین طلا در «بارسلونا ۹۲» نصیب «ویتالی شربو»ی روسی شد که ۶ مدال زرین ژیمناستیک را مال خود کرد. البته در آن دوره به رغم تجزیه شدن اتحاد شوروی و تشکیل ۱۵ کشور مختلف تمامی ایالات شوروی سابق یک بار دیگر تحت یک نام واحد (تیم های متحد یا CIS) پای در میدان نهادند و مدال های شربو هم به نام چنین تیمی نوشته شد، ضمن این که همین کشور در جدول مدال ها نیز اول شد. از همه جالب تر این که شربو ۴ طلا از ۶ طلای خود را در یک روز (روز توزیع مدال های تک اسباب) به دست آورد.
در «دو»ی ۱۰ هزارمتر زنان مدال طلا به دراتو تولو از اتیوپی رسید تا برای اولین بار یک ورزشکار زن از آفریقای سیاه قهرمان المپیک شود. در پایان مسابقه «دو»ی ۱۰ هزار متر زنان آن المپیک دراتو تولو و الانا مه یر از آفریقای جنوبی که سفید پوست بود و به مقام دوم رسید، در کنار یکدیگر دور افتخار زدند تا المپیک ها برخلاف بسیاری از ادوار خود و بر مبنای اهدافش و ایده آل های بنیانگذاران آن واقعاً منادی صلح ملت ها و نزدیکی آنها با یکدیگر باشد. در این دوره که ۹۳۵۶ ورزشکار از ۱۶۹ کشور در ۲۵۷ رشته و ماده به میدان آمدند و تعداد خبرنگاران مستقر در بازی ها به ۱۳ هزار نفر رسید، یکی از عجیب ترین و غیرمنتظره ترین بردها را فرمین کاچو روییز از کشور میزبان در «دو»ی ۱۵۰۰ متر مردان تجربه کرد. در برآوردهای قبل از آن مسابقه کاچو حتی شانس دار دهم نیز تلقی نشده بود و هیچ کس روی او حساب نمی کرد و بعد از آن با المپیک هم وی هیچ وقت به هیچ جایی نرسید.
در نقطه مقابل مرلین اوتی دونده بسیار شایسته «دو»ی ۱۰۰ متر زنان جاماییکا با این که فقط ۶ صدم ثانیه از گیل دیورز از امریکا عقب ماند، اما نه فقط طلای این ماده را به این رقیب سپرد، بلکه خود تنها به رتبه پنجم رسید. اوتی طی ۲۵ سال شرکت در مسابقات بزرگ بین المللی به ۱۸ مدال کلاسیک رسید و تا ۴۲ سالگی برای کشورش می دوید، اما سهمش از طلای المپیک ها فقط یکی بود.

[وصال روحانی]

منبع : روزنامه ایران