عبور از خط پایان در قتلگاه بزرگان

پس از انتظاری طولانی، سرانجام طلسم رکابزنان ایران در المپیک پکن شکسته شد و آنها از خط پایان رقابت های جاده المپیک گذشتند. حسین عسگری و قادر میزبانی دو دوچرخه سواری بودند که براساس فرمول خاص بازی های المپیک به این مهم دست یافتند.
اما مهدی سهرابی دیگر نماینده دوچرخه سواری کشورمان نتوانست در دور پایانی پابه پای سایرین رکاب بزند و به دستور داوران، مسابقه را نیمه کاره رها کرد. فشار بیش از حدی که به رکابزنان وارد می شد، همین فشارها گرفتگی عضلات سهرابی و ۵۰ دوچرخه سوار دیگر را به دنبال داشت تا با افزایش فاصله غیرمجاز آنها با گروه پیشتاز، یکی از سه نماینده کشورمان و بقیه را از ادامه رقابت بازنگه دارد.
قبل از اعزام این ورزشکاران به پکن مسئولان فدراسیون و مربیان بارها تأکید داشتند که بزرگترین رؤیای آنها عبور ورزشکاران کشورمان از خط پایان المپیک است. واعظ آشتیانی رئیس فدراسیون دوچرخه سواری و خالقی دبیر فدراسیون و حتی ورزشکاران نیز به کرات این موضوع را بزرگترین آرزوی خود می دانستند و حالا بی شک به خاطر برآورده شدن این خواسته در پوست خود نمی گنجند. با این حال در باورهای عمومی هنوز هم این ابهام وجود دارد که آیا عبور از خط پایان مسابقه های المپیک هم می تواند یک آرزو تلقی شود
● قدم های بعدی
به باور اکثر کارشناسان عبور از خط پایان المپیک می تواند سرآغازی برای رسیدن به موفقیت های بزرگتر باشد و حالا قدم های بعدی را باید برداشت. محمود وفایی، عضو سابق تیم ملی، در این باره گفته است: کسب این نتایج باعث افتخار دوچرخه سواری ایران است. ورزشکاران ما با برترین های جهان رقابت کردند و از این پس باید بیش از گذشته به دانش روز مجهز شویم.
این که دو تن از رکابزنان ایران از خط پایان مسیر ۲۴۵ کیلومتری جاده های کمرشکن حاشیه دیوار چین گذشتند شاید در نگاهی سطحی چندان مهم تلقی نشود. اما قوانین خاص بازی های المپیک که طی آن ورزشکاران باید تحت شرایطی خاص از خط پایان بگذرند عاملی است که بسیاری از چهره های سرشناس و حرفه ای جهان را هم به هراس می اندازد. در چند المپیک قبلی هیچیک از ورزشکاران ایرانی از خط پایان نگذشته بودند و این به کابوسی برای رکابزنان کشورمان بدل شده بود. ارزش کار تیم سه نفره ایران زمانی بیشتر می شود که شرایط سخت تری در این المپیک بر دوچرخه سواران حاکم بود. مسیری که برگزارکنندگان المپیک پکن طراحی کرده بودند.
سنگین ترین مسیر تاریخ لقب گرفت، چرا که برای نخستین بار رکابزنان بیش از ۲۰۰ کیلومتر را در المپیک پیمودند و پس ازادوار مختلف که بین ۱۸۰ تا ۱۹۵ کیلومتر در نوسان بود این بار ۲۴۴ کیلومتر رکاب زدند. از سوی دیگر شیب جاده در حاشیه دیوار چین بنا بر ادعای ستارگان این رشته از مسیرهای کوهستانی وصعب العبور تور دوفرانس هم بیشتر بوده است. همین شرایط باعث شد تا از جمع ۱۴۳ دوچرخه سواری که به المپیک راه یافته بودند تنها ۹۲ نفر از خط پایان بگذرند. در این بین حسین عسگری با قرار گرفتن در مکان پنجاه و دوم، بهترین رتبه دوچرخه سواری ایران را به دست آورده است. قادر میزبانی هم هفتاد و نهمین رکابزنی بود که خود را به خط پایان رساند.
حسین عسگری، کاپیتان تیم ملی در این باره به «ایران» می گویدکه شرایط خیلی سخت بود. همه توانم را برای این مسابقه به کار گرفتم. سربالایی های این مسیر را تا حالا در هیچ جا ندیده بودم. همه از این شراط سخت می گفتند. حالا خیلی چیزها را فهمیدم. متوجه شدم که فاصله ما با اروپا زیاد نیست. بچه های ما واقعاً نسبت به حریفان بزرگ دنیا چیزی کم ندارند.
قادر میزبانی دیگر رکابزن باسابقه کشورمان نیز با دشوار خواندن رقابت های المپیک پکن می گوید: فکر می کنم ثابت کردیم پیشرفت چشمگیری داشته ایم. تنها فرق ما با آنها در حرفه ای تر بودنشان است. اروپایی ها در تمام زمینه ها با ما فرق دارند. علم تغذیه و بدنسازی دو نکته است که از این به بعد باید به آنها بیشتر توجه کنیم. بخصوص تغذیه که به نظر من خیلی مهم است.»
● بزرگ ترین مسابقه
درخصوص کیفیت فوق العاده بازی های المپیک و حضور نخبه های این رشته هیچ تردیدی برای کسی باقی نمانده است. حسین عسگری از این رقابت به عنوان بزرگ ترین مسابقه عمر ورزشی خود یاد می کند و می گوید: «مسابقات المپیک پکن دشوارترین میدان ورزشی من بود تا دور آخر همراه با گروه اول رکاب می زدیم، اما از این به بعد بود که رکابزنان تیم نخست از ما فاصله گرفتند با این حال من و میزبانی توانستیم از بسیاری از دوچرخه سواران شرکت کننده زودتر به خط پایان برسیم. فکر می کنم قرار گرفتن بین ۵۵ دوچرخه سوار برتر جهان افتخار بسیار بزرگی است.»
عسگری که در رقابت های تایم تریل انفرادی هم حضور داشت و در رده سی و پنجم المپیک ایستاد با اشاره به نخستین تجربه اش در این بخش خاطرنشان کرده است: «نزدیک به ۵۰ نفر از بهترین رکابزنان جهان در این رقابت ۴۶ کیلومتری حاضر بودند. هیچ تجربه قبلی درالمپیک در بخش تایم تریل نداشتیم. ضمن اینکه فرصت من برای ریکاوری خیلی کم بود. برای اینکه یک نفر با آمادگی در تایم تریل مسابقه بدهد دست کم سه هفته وقت می خواهد ولی من همه نیروی خودم را صرف جاده کردم. تقریباً اکثر آنهایی که در تایم تریل حضور داشتند دست کم یک بار روی سکوی جهانی رفته بودند که رقابت کردن با آنها بسیار دشوار بود.»
محمود وفایی کارشناس دوچرخه سواری که خود تجربه حضور در سری B رقابت های جهانی را دارد، با اشاره به شرایط خاص بازی های المپیک تأکید می کند که هیچ توری را نمی توان با این رقابت ها مقایسه کرد. وی با این اظهاراتش می خواهد کار نمایندگان کشورمان را مهمتر جلوه دهد. این کارشناس می گوید: «در پکن غیر از ایران فقط دو دوچرخه سوار ازبک و قزاق از آسیا حضور داشتند که این دو نیز به صورت حرفه ای در اروپا رکاب می زنندو حتی در رنکینگ هم جزو آسیا به حساب نمی آیند. این، خود نشان می دهد که ایرانی ها در آسیا حرف اول را می زنند.»
● ناکامی بزرگان
رقابت های جاده المپیک پکن به نوعی با ناکامی چهره های سرشناس جهان همراه بود که این خود بیانگر دشواری فراوان این مسابقه است. بزرگترین ناکام این المپیک «کارلوس ساستره»، قهرمان سال ۲۰۰۸ توردوفرانس است که درعین تعجب همگان در مکان چهل و نهم رده بندی مجموع قرار گرفت و تنها سه پله بالاتر از حسین عسگری کاپیتان تیم ملی ایران حضور داشت. ساستره که پیشتر المپیک را تجربه نکرده بود در مصاحبه هایش، مسابقه المپیک را بسیار سخت عنوان کرد.
«پائولو بتینی» رکابزن پرطرفدار و مشهور ایتالیایی و نفر اول المپیک آتن که امید اول قهرمانی در رقابت های امسال بود هم عنوانی بهتر از هجدهمی به دست نیاورد. بتینی نیز مسیر جاده های پکن را سخت تر از حد تصورش عنوان کرده بود. «الخاندرو والورده» اسپانیایی که تا مکان سیزدهم جدول سقوط کرد یا «کادل ایوانز» استرالیایی که رده ای بهتر از پانزدهمی کسب نکرد هم جملگی قربانیان جاده پکن لقب گرفتند. به جرأت کسی روی «ساموئل سانچز»، قهرمان ۳۰ ساله و اسپانیایی المپیک پکن حساب باز نمی کرد. او در رقابت های قهرمانی سال ۲۰۰۷ جهان هفتم شده بود و در توردوفرانس سال ۲۰۰۸ نیز به همین رتبه نایل شد. «سانچز» ثابت کرد المپیک با همه میدان ها متفاوت است.

[علی رضایی ]

منبع : روزنامه ایران