رونمایی از چهره واقعی ورزش ایران در المپیک

با گذشت چهار روز از آغاز معتبرترین رقابت های ورزشی جهان، جامعه ورزش و ورزش دوستان با شکست های پی درپی نمایندگان کشورمان در حسرت حتی یک مدال برنز المپیک می سوزند و روز به روز شاهد ناکامی ورزشکاران المپیکی هستند.
هنوز دیری نگذشته است از آن روزهایی که به خاطر کسب سهمیه های المپیک در رشته های مختلف ورزشی بادی در غب غب می انداختیم و به خود می بالیدیم که ورزش ما در آستانه دوران جدیدی برای کسب افتخارات دست نیافتنی قرار دارد.
آن وقت ورزش ما روی ابرها سیر می کرد و از پایین ابرها جایی که رقیبان ما خود را برای رقابت های سخت المپیک آماده می کردند خبری نداشت و ورزشکاران المپیکی، یکی پس از دیگری از بالای ابرها و حباب های خیالی که ساخته ذهن رویا پرداز مسوولان ورزش بود سقوط کردند و در هیاهوی کسب مدال ها گم شدند.
به راستی آیا سطح توقعات و انتظارات مردم از ورزشکاران بیش از حد است یا اینکه ورزشکاران ما آمادگی مقابله با حریفان بسیار آماده را ندارند؟
چه انتظاری می توان از ورزشکارانی داشت که حتی گاهی اسم آن ها را نشنیده ایم یا هیچ افتخار و تجربه ای در عرصه ورزش قهرمانی نداشته اند. بسیاری از نمایندگان المپیکی ما در آخرین روزها و با رکوردهای میلمتری و بدون حضور قهرمانان نامی دنیا جواز حضور در این مسابقات را کسب کرده اند.
اما هر گونه که می اندیشیم باز هم نمی توانیم سطح توقعاتمان را از درخشش ورزشکاران با سابقه قهرمانی و تجربه بالا را کم کنیم آن هایی که بسیار خوب شروع کردند ولی هر کدام با یک غافلگیری قافیه را به حریفان آماده و فرصت طلب خود واگذار کردند و با دست خالی و سرشکستگی میدان مسابقه را ترک کردند.
از شکست های تک تک نمایندگان کشورمان اندوهگین شدیم اما با شکست حمید سوریان قهرمان طلایی سه دوره پیاپی جام جهانی کشتی و یکی از امیدهای ما برای کسب مدال با ارزش المپیک اشک در چشمان هزاران بیننده و طرفدار کشتی حلقه زد و او با وجود شایستگی هایش در ناباوری محض از کسب مدال باز ماند.
آیا این تمام بضاعت ورزش ماست و این گونه می خواهیم از شایستگی های ورزش ایران در صحنه المپیک دفاع کنیم؟ بله این تمام سر مایه های ماست، آن نمایش ضعیفی که با چشمان خود تماشا کردیم آیینه تمام نمای چهار سال تلاش و کوشش جمعی برای المپیک است.
هر روز که از این رقابت نفس گیر می گذرد سایه روشن ها و واقعیت های پنهان ورزش بیشتر آشکار می شود و واقعا راز آن در چیست که حتی قهرمانان نامی و جهانی ما در مقابل حریفان سر تعظیم و تسلیم فرود آورده و ورزش دوستان را بیش از پیش مات و حیرت زده کرده اند. البته قصد کم ارزش جلوه دادن تلاش آن ها را نداریم ولی باید اقرار کنیم که این گونه نمی توانیم در المپیک مدال بگیریم.
اکنون سوال اساسی از مسوولان ورزش کشور این است که واقعا برای رشد و اعتلای ورزش در این مدت چه کرده اند. آیا این است ثمره چهار سال انتظار برای المپیک؟ بله پر واضح است آن طور که باید و شاید حمایتی صورت نگرفته است و صحبت از ورزش قهرمانی در تمام طول این مدت شعاری بیش نبوده است.
به قول شاعر:
خرما نتوان خورد از آن خار که کشتیم - دیبا نتوان بافت از این پشم که رشتیم
هر چند باور شکست های پی درپی ورزشکاران ما بسیار سخت است اما چاره ای جز پذیرفتن ضعف ها و کاستی ها نداریم و به قول معروف «گل و میوه نمی شکفد به پاییز».
ما هم به توجیه جالب مسوولان ورزش در قبال ناکامی ها اکتفا می کنیم که مهم بدست آوردن سهمیه و حضور در عرصه این رقابت هاست، هر نتیجه ای بدست آید اهمیتی ندارد یا بهتر است بگوییم هر چه پیش آید خوش آید.
با تمام این تفاسیر ما و تمام ورزش دوستان به آینده امیدواریم و تا آخرین لحظه مسابقات صبر می کنیم و منتظر می مانیم تا شاهد کسب اولین مدال المپیک ۲۰۰۸ پکن باشیم.

ویسنده : حمیدرضا ملکی

منبع : روزنامه مردم سالاری