جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

تلاش رقبا و فراموشکاری ما


تلاش رقبا و فراموشکاری ما
رقابت های المپیک ۲۰۰۸ پکن در جریان دارد و رایزنی در مورد مدال هایی که نصیب ما می شود، پیوسته جریان داشته است. رییس کمیته ملی المپیک ایران به عنوان مسوول نهادی که کارش رسیدگی مستقیم به این مساله است، می گوید: در بدترین شرایط دو و در خوش بینانه ترین شرایط ۷ مدال برای ما تصور و پیش بینی شده است ولی باید بگوییم اینها فقط برآوردها و گمانه زنی های کلی و نوعی تصور است و در ورزش هیچ چیز را نمی توان از قبل با اطمینان گفت، دلیلی برای ناامیدی وجود ندارد. در ورزش کشورمان چهره هایی شاخص و شناخته شده ای حضور دارند که در سطح دنیا روی آنان حساب می کنند و آنها به طور طبیعی از شانس قابل توجهی برای کسب مدال در المپیک بهره می برند. از آن جمله می توان به حمید سوریان قهرمان سه سال اخیر کشتی فرنگی جهان، تمامی کشتی گیران، احسان حدادی، ورزشکاران رشته های تکواندو، وزنه برداری و حتی جودو اشاره کرد.
همه آنها به گونه ای بخت مدال آوری دارند. با این حال فراموش نکنیم برای بیش از ۱۰ هزار ورزشکار حاضر در این رقابت ها در نهایت فقط ۳۰۲ مدال طلا موجود است، بنابراین فقط تعدادی قلیل و کم شمار قهرمان المپیک می شوند و سایرین از این افتخار بی نصیب می مانند و این بدان معنا است که نباید دیگران را ضعیف و بی ارزش شمرد. آنچه باید بر حرف های مسوول اول کمیته المپیک کشور افزود، نقش و سهم تدارکات و برنامه ریزی ها و تعقل ها در حاصل کار هر کشوری در این رقابت های بسیار بزرگ است. امروز که این مسابقات جریان دارد، برای هرگونه برنامه ریزی متفاوت و جدید و حتی اصلح و ارجح جهت این پیکارها قدری دیر شده است و هرچه بود، گذشته است ولی باید دید در مدت کلانی که بین المپیک قبلی و المپیک فعلی وقت داشتیم و باید صرف برنامه ریزی دقیق می شد، چه کرده ایم و آیا در این خصوص موفق بوده ایم یا خیر و اگر نبوده ایم، به چه سبب از عهده کار بر نیامده ایم.
● حق طلا نبردن!
این توضیح و توجیه که فقط قدری بیش از ۳۰۰ طلا در این مسابقات اهدا می شود و در نتیجه برای ما نیز حق نبردن و فتح نکردن مدال های زیادی متصور و محفوظ است، توضیحی غیرحرفه ای و پذیرش آن نیز نامعقول است زیرا همان ۳۰۲ طلادار المپیک کارهایی کرده اند که ما نکرده ایم. برای ورزش ما کسب ۵۵ سهمیه المپیک یک افتخار تلقی شده است، اما تازه با شروع مسابقات به یاد این افتاده ایم که برای شماری چشمگیر از افراد اعزامی به واقع شانس تصاحب مدال وجود نداشته و تنها برای حضور صرف به آن جا نرفته اند. کشتی همیشه برای ورزش ما حالت یک منجی و تکیه گاه اصلی را در بازی های المپیک داشته و این بار نیز چنین است، این یک برآورد صحیح است که گفته شود هر ۷ کشتی گیر آزادکار ما و چیزی حدود ۳ نفر از فرنگی کاران بر اساس قرعه ای که می آورند و شانس و اقبالشان و بخت هایی برای کسب مدال دارند و اگر شرایط فوق با آنها یاری کند، روی سکو می ایستند. حتی چنانچه این را به دو تکواندوکار اعزامی بسط بدهیم و احسان حدادی را صاحب شانسی عالی برای کسب مدال در رشته پرتاب دیسک بدانیم، باید متذکر شویم که اندوخته ها و امیدهای ما به اندازه کار و کوشش و هزینه و وقتی نیست که صرف کرده ایم.
● مشتی برآوردهای کلی
نه فقط نتایج روزهای نخست المپیک پکن بلکه تمامی وقایع سال های اخیر حاکی از روند فوق و تلاش موثر بیشتر رقبا و فراموشکاری های ما است که همان قدر که راهیابی ها به المپیک بر اساس کسب حداقل نتایج لازم را بزرگ کرده ایم، از قبل بر اساس توانمان به پیش بینی دقیق حاصل کارمان در آوردگاه اصلی نپرداخته ایم و فقط مشتی برآوردهای کلی داریم.
این حرف قراخانلو درست است که تمامی کشتی گیران ما بخت هایی برای تصاحب مدال دارند، اما درست در شرایطی که ما این حرف ها را می زنیم، رقبای ما با دقیق ترین برآوردهایی که حاصل کار ورزشکاران خود را پیش بینی کرده اند و همین که برخی از حالا کسب ۳۰ مدالشان قطعی است و ما حتی در مورد ۱۰ مدال هم شک داریم، نشانگر تمامی تفاوت های موجود است. المپیک بیست و نهم آینه و میدان تجلی ضعف های ورزش ما نیست اما نداشتن اطمینان درباره اکثر رشته های اعزامی و دل بستن به شانس و حوادث و قرعه از این حکایت می کند که مشق و درس های خود را آن طور که باید نخوانده و حفظ نکرده ایم.
وحید رسولی
منبع : روزنامه جوان


همچنین مشاهده کنید