رنگ سیاسی ورزش

مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک جایی است که سران کشورهای دنیا حضور دارند و برای همین بعضی‌ها می‌گویند افتتاحیه مراسم از اصل مسابقه‌ها مهم‌تر است.
برگزار کردن یک مراسم افتتاحیه باشکوه، که در آن نمایندگان کشورهای دنیا در کنار همدیگر می‌ایستند، آرزوی هرکدام از میزبان‌های المپیک است.
کشور چین از تمام سران کشورهای جهان برای حضور در مراسم افتتاحیه دعوت کرده است، ولی تعدادی از سیاستمداران اعلام کرده‌اند که در این برنامه شرکت نمی‌کنند. دلیل بیشتر آنها ماجراهای تبت است.
تبت سرزمینی کوهستانی است که سال‌ها قبل با ورود ارتش چین به این منطقه ، بخشی از کشور چین شد. سال پیش گروهی از مردم تبت دست به اعتراض و شورش زدند و دولت چین هم با آنها مقابله کرد، ولی خبر درگیری‌های منطقه تبت در نقاط مختلف جهان پخش شد. زمانی که مشعل المپیک از شهرهای مختلف اروپا عبور می‌کرد، تبتی‌هایی که در اروپا زندگی می‌کنند و چینی‌هایی که به سیاست‌های دولت چین اعتراض داشتند، در مسیر حرکت مشعل جمع می‌شدند و می‌خواستند آن را خاموش کنند.
از طرف دیگر، دولت چین، دالای لاما، رهبر مذهبی تبتی‌ها را به ایجاد آشوب متهم کرد و فیلم‌هایی را نشان داد که در آن اقلیت چینی ساکن تبت مورد حمله تبتی‌‌ها قرار گرفته‌اند. البته دالای‌لاما گفته است که از برگزاری المپیک در چین حمایت می‌کند و با این کشور دشمنی ندارد، ولی مردم تبت هم باید به خواسته‌های خود برسند.
یک موضوع دیگر که باعث اعتراض به چین شده، حمایت چین از دولت سودان در جنگ با شبه نظامی های دارفور است. به همین دلیل و همین‌طور مشکلاتی در داخل کشور چین، بعضی از سران کشورها اعلام کرده‌اند که در مراسم افتتاحیه شرکت نمی‌کنند، مانند مرکل، صدراعظم آلمان و براون، نخست‌وزیر انگلیس. سارکوزی رئیس جمهور فرانسه هم اعلام کرده بود که در مراسم شرکت نخواهد کرد ولی بعداً تغییر عقیده داد. پارلمان اروپا از ۲۷ عضو این اتحادیه خواسته است که مسئله تحریم مراسم افتتاحیه را بررسی کنند. بان‌کی‌مون، دبیر کل سازمان ملل اعلام کرده است که ممکن است برنامه‌های کاری به او اجازه شرکت در مراسم را ندهد. برخلاف آنها تعدادی از سیاستمداران مانند رؤسای جمهور روسیه و آمریکا اعلام کرده‌اند که حتماً به این مراسم می‌روند.
بنابر اصول بازی‌های المپیک ، ظاهراً سیاست نباید در ورزش دخالت کند، ولی تا به حال چندین بار مسائل سیاسی در مسابقه‌های المپیک مطرح شده است. در المپیک ۱۹۳۶ برلین، تمام برنامه‌ها نشانه‌هایی از سیاست‌های هیتلر بود. در المپیک ۱۹۷۲ مونیخ، با دخالت پلیس در درگیری مبارزان فلسطین و تعدادی از ورزشکاران رژیم اشغالگر قدس ، چندین نفر کشته شدند. در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی، ورزشکاران سیاه‌پوست به نشانه اعتراض به نژادپرستی مشت‌های خود را بالا بردند. المپیک ۱۹۸۰ مسکو در زمان رقابت آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سابق، که به دوران جنگ سرد معروف بود، توسط کشورهای غربی طرفدار آمریکا تحریم شد. کشورهای شرقی طرفدار شوروی هم المپیک ۱۹۸۴ لس‌آنجلس را تحریم کردند.
چینی‌ها برای خوب برگزار کردن بازی‌های المپیک تلاش زیادی کرده‌اند و می‌خواهند کشورشان را آرام، مرفه و زیبا نشان بدهند. باید ببینیم تیم‌های ورزشی، تماشاگران، خبرنگاران و دیگر افرادی که به چین می‌روند، آنجا را چه‌طور می‌بینند.

محمد سرابی

منبع : روزنامه همشهری