مروری کوتاه بر سینمای گاس ون سانت

مراسم اسکار امسال مال کوئن ها بود .مهم نبود که مراسم خیلی ساده و بدون بخشهای جذاب بود.مهم نبود که دو سه تا سوتی توی مراسم بود. بامزه ترینش هم یکی از برنگان اسکار بود که اصلا میزان نبود و داشت می افتاد روی زمین و با کفشش لگد گذاشت روی دنباله لباس بلند یکی از خانمهای روی سن که نزدیک بود سکندری بخورد و بعد وقت حرف زدن هم بهش ندادند و میکروفونش را قطع کردند! داغون داغون بود!
یکبار هم یک زوج هنری که جایزه بهترین ترانه اریژینال را گرفتند آقاهه کلی حرف زد و صدای موسیقی بلند شد که یعنی وقت تمام و وقتی به خانمه نرسید مجری مراسم با تیزهوشی و نکته بینی خاصی گفت: این آقا چقدر خودخواه بود و حاضران خندیدند.
البته او کلمه arrogant را برای این معنی به کار گرفت که محترمانه ترین معادل انگلیسی برای خودخواه است. این یعنی حضور ذهن فوق العاده یک مجری.در بخش بعدی بعد از آگهی های بازرگانی! دوباره خانمه را آوردند و بهش وقت دادند که حرف بزند.
این یکی از آن دست و دلبازیهای گردانندگان اسکار است که کمتر تکرار شده و از این بابت خیلی جالب بود.. مراسم همچنان روی دوش چند تا بازیگر است که حالا رسما کلیشه و خسته کننده شده اند. مثل جک نیکلسن و نیکل کیدمن و پنه لوپه کروز و جان تراولتا و تام هنکس و ...
واقعا هر سال فقط همین چند نفر موجودند و کس دیگری را پیدا نمی کنند؟فقط استثنائا از ویل اسمیت صرفنظر کرده بودند که باز جای شکرش باقی است. در معرفی نامزدها و برنده بهترین مستند کوتاه هم ابتکار جالبی به کار رفته بود و تصویری ویدیویی از چند سرباز آمریکایی در عراق پخش شد که اول خودشان و درجه نظامیشان را اعلام میکردند و بعد نامزدها و برنده را .
در کل مراسم اسکار امسال هم مثل این چند سال خالی از کنایه های سیاسی نبود و البته اینبار دیگر ظاهرا از دست بوش و همدسته هایش کارد به استخوان همه رسیده بود.
در کلیپ کوتاهی که به یاد سینماگران از دست رفته سال پخش شد فرقی میان برگمان و آنتونیونی با همه آن بیست سی نفر دیگر نبود. چه انتظاری می شود از اسکار داشت؟
راتاتویی بهترین انیمیشن شد در چند تا رشته هم نامزد بود. دانیل دی لوئیس باز هم اسکار را برد و با لهجه بریتیش فوق العاده اش حرف زد و جایزه را به سه پسرش تقدیم کرد.
جایزه گرفتن او از هلن میرن که سال قبل برنده اسکار برای فیلم ملکه شده بود و نوع زانو زدنش پیش میرن خیلی جالب بود.
برادران کوئن با آن طنز سیاهی که در همه رفتار و حرف زدنشان هست چند تا جایزه مهم را گرفتند. بهترین فیلمنامه اقتباسی ُ بهترین کارگردان و بهترین فیلم و خاویر باردم که با مادرش به مراسم امده بود اسکار نقش مکمل را برای فیلم جایی برای پیرمردها نیست کوئن ها گرفت. اتان از حرف زدن طفره می رفت و طنز سیاهی را به نمایش گذاشت ولی جوئل کمی حرف زد .
جالب بود که این دو برادر نه ذوق زده شدند نه مثل این چند سال با اعلام بهترین فیلم جیغ و سر و صدای سازندکان فیلم در آمد که به هوا بپرند و خوش و بش کنند!
اینقدر کوئن ها متفاوتند که حتی نجابت و وقارشان موقع بردن مهمترین جایزه سینمایی که آرزوی هر سینماگری است جالب توجه و ستایش بر انگیز است.
ولی خوشحالی و اشک شوق بی سر و صدای فرانسیس مک دورماند همسر جوئل کوئن تماشایی بود.

منبع : ماهنامه آدم برفی‌ها